Factcheck: duiven lossen bij een huwelijk kan bij wet verboden zijn, maar niet altijd

‘Duiven lossen bij huwelijksplechtigheid is bij wet verboden’: dat stelde Gents schepen Isabelle Heyndrickx (CD&V). En het klopt deels.

Deze factcheck is uitgevoerd op basis van de beschikbare informatie op de datum van publicatie. Lees hier meer over hoe we werken.

In Het Nieuwsblad lazen we over twee witte duiven die werden losgelaten na een huwelijksplechtigheid in Gent en nadien strandden op een vensterbank van het stadhuis. Schepen van Burgerzaken Isabelle Heyndrickx (CD&V) reageert boos: ‘Duiven lossen bij een huwelijksplechtigheid is bij wet verboden.’

Wanneer we per mail contact opnemen met Heyndrickx, krijgen we antwoord van een kabinetsmedewerker. ‘Voor die uitspraak baseren wij ons op artikel 35 (3°) in de wet op het dierenwelzijn. Intussen worden nog zelden duiven losgelaten na een huwelijk, maar het gebeurt toch nog heel af en toe. Echte witte reisduiven raken misschien wel nog terug thuis, maar bij witte sierduiven is dat zeker niet het geval. Het is absoluut zonde voor de diertjes.’

We nemen de betreffende wet onder de loep en artikel 35, 3° luidt als volgt: ‘Onverminderd de toepassing, in voorkomend geval, van strengere straffen bepaald bij het Strafwetboek, wordt gestraft met gevangenisstraf van acht dagen tot vijf jaar en met een geldboete van 52 euro tot 100.000 euro of met een van die straffen alleen, hij die: een dier achterlaat met de bedoeling zich ervan te ontdoen.’

Volgens de woordvoerder van Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA), is dat inderdaad een mogelijke interpretatie van die wet, maar niet hun interpretatie. ‘In onze ogen is het lossen van duiven niet verboden. Dan zouden bijvoorbeeld ook de vele duivenwedstrijden verboden zijn (wat ze niet zijn).’ Al klinkt het ook nuancerend. ‘Wij vinden wel dat lokale besturen altijd mogen kiezen voor strenge interpretaties en zelf altijd strengere regels mogen opleggen voor meer dierenwelzijn. We willen dus zeker geen steen werpen naar Gent. Maar volgens ons is dit een lokale beslissing, niet iets wat Vlaanderen oplegt.’

‘Bedrijven die trouwplechtigheden opfleuren met levende duiven doen dat ook met duiven die terugkeren, ze ‘ontdoen’ zich dus niet van deze inkomstenbron’, aldus nog de woordvoerder. Hij voegt een link toe naar een van de Vlaamse bedrijven die witte duiven verhuren voor huwelijken. ‘Onze duiven zijn zodanig getraind dat ze vanuit alle windstreken terug naar huis komen. Dit in tegenstelling tot sierduiven. Ze dragen allemaal een ringnummer en zijn geregistreerd bij de Koninklijke Belgische Duivenliefhebbersbond’, zo luidt het daar.

We leggen de kwestie voor aan Eva Bernet Kempers van de Leerstoel Dier en Recht (Universiteit Antwerpen). ‘Het lijkt zo te zijn dat duiven die worden losgelaten tijdens bruiloften vaak niet worden teruggevonden. Omdat zij niet in staat zijn om in het wild te overleven, sterft het grootste deel van die duiven. Ik vind het in dat geval wel een redelijke interpretatie van dit wetsartikel, aangezien men zich wel degelijk van de duiven ontdoet. Wanneer de duiven wél worden opgevangen (waar het kabinet-Weyts ook naar verwijst) is het argument minder sterk.Maar het is inderdaad een kwestie van interpretatie, en lokale besturen mogen strengere interpretaties hanteren.’