Mevrouw de minister, help mij

Hoe moet dat dan, mevrouw de minister, minder werken als jonge moeder?

Geachte Minister Monica De Coninck,

Ik begrijp uw oproep aan alle vrouwen om heel goed na te denken alvorens deeltijds of helemaal niet meer te gaan werken. U zegt dat allemaal om ons te beschermen. Want minder werken, tast ons pensioen aan. Maar mevrouw Deconinck, u maakt mij bang en onzeker. En ik zou vooral van u graag weten, hoe ik dat dan precies allemaal moet doen.

Laat ons het over dat pensioen hebben. Ik moet nu dingen doen, om iets veilig te stellen waarvan ik bijna zeker ben dat het niet meer zal bestaan op het moment dat ik het nodig heb. Of, zo u wil, er recht op heb. Maar ik wil speciaal voor u mijn optimisme wel even bewaren.

Misschien moet ik ook even onze situatie uitleggen. Wij zijn twee fulltime werkende ouders, met een baby van 11 maanden. We zijn in het bezit van een bescheiden starterswoning die we over 28 jaar de onze mogen noemen (en waarvan we de ‘starters’- heel waarschijnlijk moeten laten vallen, omdat ons budget het waarschijnlijk niet zal toelaten om iets ruimers te kopen. Iedereen zegt dat lonen stijgen als je ouder wordt, maar ik merk daar niks van. En dan is er nog de crisis. Ah. De crisis). We hebben een kleine bedrijfswagen (mijn lief) en een eigen kleine auto (ik). Als je jobenquêtes mag geloven, worden wij allebei gigantisch onderbetaald . Wij hebben een vrij bescheiden brutoloon (ai, dat pensioen) en zijn daarom (en om andere redenen) allebei zelfstandige in bijberoep. Om het verschil toe te passen. Maar begrijp me niet verkeerd, wij hebben echt een heel goed leven. Wij gaan binnenkort op reis, wij hebben geen honger en wij dragen mooie kleren. Wij hebben het echt goed. En dat bedoel ik voor een keertje niet ironisch, ik ben bloedserieus.

Toch ben ik bang. Want het lukt nu net, omdat wij allebei fulltime werken. We zullen even cijferen. Mijn loon bestaat een paar dagen, en dan is het weg. 1/3 gaat naar kinderopvang (Basiel is één van de weinige kindjes die 5 dagen per week moet gaan. Ik voel me schuldig mevrouw De Coninck) en 1/3 naar mijn mobiliteit. Doe dan een auto weg, hoor ik denken, maar ik leg straks uit waarom dat echt geen optie is. De rest van mijn loon is huishoudbudget, en wat er nog overblijft wordt opzij gezet (maar u begrijpt mevrouw de Minister, dat het niet veel is.) We hebben namelijk ook nog een lening af te betalen, energierekeningen (en hoewel het half mei is, slaat de chauffage hier nog op. Ik vrees nu al het ergste voor onze afrekening volgend jaar) en duizend kosten die elke maand in de bus lijken te vallen. Maar ik mag niet klagen, wij hebben nog geld over voor extraatjes. Niets buitensporig, maar ook niks ‘binnensporig’.

Voorlopig lukt het allemaal, omdat we maar één kindje hebben dat voltijds naar de kinderopvang kan gaan. Maar ik word soms ’s nachts badend in het zweet wakker, omdat ik me afvraag hoe we dat gaan doen als onze zoon – die ongelooflijk hard gewenst is en ons grote geluk – naar school zal gaan.

Ik heb 21 dagen verlof (waarvan 1 annciëniteitsdag), mijn lief 26 dagen. Stel dat we die allemaal apart zouden opnemen (wat heel triestig zou zijn en heel slecht voor onze relatie, wat dan weer zou kunnen betekenen dat we uit elkaar groeien en misschien wel scheiden, iets wat mij kwetsbaar maakt volgens u, mevrouw De Coninck), dan kunnen we ongeveer de helft van de schoolvakanties overbruggen. En hoe gaat dat dan met al die andere dagen, mevrouw de Minister? Om nog maar te zwijgen over wanneer die school op een gewone dag is afgelopen. Dat is duidelijk een uur waarop je als werknemers verwacht wordt om op het werk te zijn, en niet aan de schoolpoort te staan. En woensdagmiddag, moeten we dat ook oplossen door dat kind in de opvang te steken? Dat betekent, andere mensen betalen voor iets wat ik veel liever zelf zou doen. (Maar ik kan mezelf niet opdelen, ook al zou dat bijzonder handig zijn.)

Grootouders, hoor ik u denken. Maar wij hebben geen kinderen op de wereld gezet om hen met de zorg te belasten (hoe zot ze er ook van zijn), ze wonen te ver en bovendien moet iedereen langer werken. Onze ouders zijn dus allevier nog actief op de arbeidsmarkt, ze kunnen dus geen schoolvakanties kinderopvang spelen. En dat willen we ook niet.

Dus mevrouw De Coninck, kan u mij helpen? Want ik vraag mij echt af hoe ik we dat moeten oplossen. Hoe ik 21 dagen verlof moet rijmen met een kind? Hoe ik mijn schuldgevoel kan afbouwen? Want ik zou eigenlijk veel vaker bij mijn kind willen zijn, maar ik durf dat niet.

Omdat het niet mag van u, want dan zal ik geen pensioen krijgen. (Nu zal het ook geen vette zijn, vanwege mijn bescheiden brutoloon, maar daar probeer ik niet aan te denken). Ik durf het ook niet te vragen. Want ik werk in een sector waar het er nogal hard aan toe kan gaan. Op mijn eiland zijn er geen andere werkende ouders, en al zeker geen werkende moeders. Stel dat ik ooit het lef heb om aan mijn baas te vragen om minder te mogen werken, dan zou ik weer sterven van het schuldgevoel. Ik zou immers niet meer gezien worden als een goede werknemer, want ik ben er niet 100% van de tijd. En gaan er dan nog kansen komen? En vooral, kunnen we het financieel nog wel redden als ik (of mijn lief) minder zou gaan werken. En zou ik me nog wel ‘waardig’ genoeg voelen? Allemaal vragen, maar ik heb soms gewoon last van een halfleeg glas.

Ouderschapsverlof, hoor ik u denken. Dat zou (tijdelijk) een mooie oplossing zijn ja. Maar omdat ik zelfstandige in bijberoep ben, krijg ik geen vergoeding als ik bv. 4/5 of halftijds zou werken. En zonder vergoeding is het niet haalbaar, vrees ik. Nee, ik ben zeker. Bovendien zouden mijn verlofdagen dan ook ingeperkt worden. Wat betekent dat het probleem eigenlijk groter wordt. Ik zou dan wel bv. woensdagnamiddag bij mijn kinderen kunnen zijn. Maar hoe gaat dat dan die andere vakanties? Hoe lossen we dat op mevrouw De Coninck? En dan denk ik nog niet aan mezelf. En hoe verschrikkelijk veel deugd het heeft gedaan om een paar maanden op een versnelling lager te leven.

Oh ja, ik kan eventueel een auto uit het budget schrappen. Dat zou inderdaad een oplossing zijn. Maar dat betekent met onmiddellijke ingang dat ik de job waar ik mijn hele leven van gedroomd heb, moet opgeven. Want het is geen optie om daar met het openbaar vervoer naartoe te gaan. Ik ben op dit moment (met de auto) heel nipt in staat om een werkdag alleen te overbruggen. Daarmee bedoel ik: als ik mijn kind van de eerste minuut dat de crèche open is, afzet – geraak ik heel misschien net op tijd terug voor de crèche sluit. Zonder dat ik daarvoor mijn werkgever moet teleurstellen, mijn kind wel, want die moet de hele dag bij vreemde mensen zijn. Hij is daar graag, maar ik heb hem niet gewild om alleen ’s nachts een slapend kind te hebben. Ik wil hem vaker zien. Veel vaker.

Als ik met het openbaar vervoer zou gaan, zou ik ofwel nog minder kunnen slapen/ ofwel elke dag te laat zijn in de crèche/ ofwel mijn werkgever moeten teleurstellen. Geen optie dus. En dat is nu net het probleem, ik kan mijn werk niet verplaatsen naar Gent. Want ik doe iets heel specifieks, er zijn gewoon geen 20 radiozenders in ons land. Het zou zeker een (stuk van de) oplossing zijn dat ik verander van werk, naar iets achter mijn hoek met meer vakantiedagen. Kan u daar dan even voor zorgen mevrouw Deconinck? En brengt ook wat zakdoeken mee, omdat ik de job waar ik zo hard van gedroomd heb en voor gewerkt heb, moet opgeven omdat ik het niet kan combineren met een gezin. Doe anders maar een vrachtwagen Kleenex. Ik zal het nodig hebben.

Mijn lief zal dit niet graag lezen. Want hij is diegene die mij moet kalmeren als mijn angst weer eens op hol slaat. Ik ben echt heel bang. Voor de toekomst. Er wordt gegoocheld met woorden als economische crisis, pensioen, tijdskrediet. En ik wil dan gewoon in een hoekje kruipen en hopen dat het overgaat. En dat alles goedkomt, zoals mijn lief altijd zegt.

Ik stel het hier misschien te zwart voor, mevrouw de minister. Maar ik zou toch heel graag een oplossing vinden. Ik zou toch heel graag wat minder werken. Omdat ik een kind heb, waar ik van hou. Omdat ik er wil zijn voor dat ventje. Is dat een misdaad? Ben ik dan een schande voor de arbeidsmarkt? Sinds de dag dat ik afgestudeerd ben, heb ik altijd heel hard gewerkt. Nauwelijks vakantie gehad (behalve mijn zwangerschapsverlof) en braaf veel belastingen betaald. Of moet ik gewoon stoppen met zagen en de deur van mijn droomjob achter mij dicht trekken en nog 40 jaar iets gaan doen wat ik niet zo leuk vind? Want zo gaat het toch he, ik moet het nog minstens 40 jaar volhouden? Of 45 jaar?

We nemen het dag voor dag. We hebben een fantastische entourage. Het lukt allemaal voorlopig. Maar toch weet ik het even niet meer. Hoe dat precies allemaal zal gaan, binnenkort. Hoe ik dat allemaal moet combineren met een goede moeder, vrouw, lief en werknemer te zijn. Dus mevrouw De Coninck, kan u mij alstublieft even helpen?

Ik dank u zeer,

Hoogachtend

Sofie Verschueren

Sofinesse.be

Lees hier de reactie van minister van Werk Monica De Coninck:

‘Vrouwen moeten stilstaan bij de gevolgen van deeltijds werk’