‘Waarom schrikt een powerpolitica af en stralen machtige mannen gezag uit?’

‘Vrouwen op het publieke podium moeten twee keer zo goed zijn om half zo ver te geraken en ze worden zwaarder afgerekend op fouten.’ Bianca Debaets, Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen, en Els Van Hoof, voorzitter van Vrouw & Maatschappij, over Hillary Rodham-Clinton.

‘Miljoenen mensen vinden u bedreigend, waarom bent u zo’n bliksemafleider?’ Of ‘Wat vindt u van de vergelijking met Lady Macbeth?’ Het zijn maar twee van de tenenkrullende vragen die Hillary Clinton de voorbije decennia te horen kreeg. Geen enkele vrouw in de politieke geschiedenis heeft zoveel idiote vragen gekregen over de manier waarop ze lacht, haar looks, haar moederschap, haar rol als First Lady en haar man.

En toch. Ondanks de ongelofelijke hoeveelheid seksisme, haalde ze in de voorbije voorverkiezingen 16 miljoen (!) stemmen en staat ze als eerste vrouwelijke presidentskandidaat op het ticket van één van de twee grote partijen. Natuurlijk is Rodham-Clinton geen onbeschreven blad. Mocht dat wel zo zijn, was ze ook nooit presidentskandidaat kunnen worden. Wie wil opkomen voor het hoogste ambt in de Verenigde heeft een hele machinerie nodig, een oorlogskas, bondgenoten en een cv van veertig jaar toppolitiek die onvermijdelijk deels gekleurd wordt door discutabele beslissingen zoals de dure speeches voor de Wall Street-banken of haar dubbelzinnige houding tegenover Saudi-Arabië.

Daartegenover staat haar decennialange inzet voor de gezondheid van de gewone Amerikaan, met een verregaand en gedurfd voorstel voor universele gezondheidszorg in de jaren negentig – nog lang voor Obamacare – , de oprichting van het State Children’s Health Insurance Program voor ouders die geen gezondheidszorg voor hun kinderen konden veroorloven, en haar strijd tegen geweld op vrouwen (ze richtte daarvoor mee een specifiek departement bij Justitie op). Ze trok als minister van Buitenlandse Zaken mee aan de kar voor een VN-resolutie tegen geweld op vrouwen in conflictgebieden en lanceerde het Global Health Initiative, waarmee de VS 63 miljard dollar investeerde in partnerlanden om sterkere gezondheidsdiensten te creëren voor moeders en kinderen.

Haar historische speech ‘Women’s rights are human rights’ in Beijing in 1995 blijft vele vrouwen wereldwijd, waaronder ons, nog altijd inspireren in (politieke) woord en daad. Niet verwonderlijk dat ze vandaag pleit in haar programma voor zaken als betaald moederschapsverlof en een verhoging van het minimumloon. Disproportioneel veel vrouwen werken voor 7,25 dollar per uur en zouden naar 12 dollar kunnen gaan. Een bittere noodzaak gezien de gewone Amerikaanse lonen al decennia stagneren en veel Amerikanen simpelweg niet meer rondkomen met één job.

Waarom is het dan toch ‘spannend’ tussen haar en een man, de vleesgeworden brok testosteron, die door de Klu Klux Klan gesteund wordt, voor nucleaire proliferatie is en weigert te bevestigen dat hij de verkiezingsresultaten zal aanvaarden? Waarom schrikt een powerpolitica af en stralen mannen met power gezag uit? Vrouwen op het publieke podium moeten nog steeds bijzonder veel vooroordelen ondergaan. Ze moeten twee keer zo goed zijn om half zo ver te geraken en ze worden zwaarder afgerekend op fouten, zoals Tessa Ditonto, assistent-professor politieke wetenschappen aan de Iowa State University, bewees. De Amerikaanse komiek Bill Burr zei het ooit zo: ‘Ik ben het eens met negentig procent van de principes van het feminisme. Zolang het maar geen vrouw is die het me vertelt.’

Bij onderzoek over computerprogramma’s bijvoorbeeld is dat nog het meest frappant: programma’s die door vrouwelijke programmeurs gemaakt worden, krijgen een positievere beoordeling dan die van hun mannelijke collega’s. Tenzij men er de respondenten bij vertelt dat het vrouwen zijn die het programma gemaakt hebben… Vrouwen die ook competitief (en heel erg goede quizzers) zijn zoals Olga Leyers en Danira Bouhkriss-Terkessidis in De Slimste Mens? Bitches die het hoog in hun bol hebben.

Hillary Rodham-Clinton heeft zoals elke politicus en politica ongetwijfeld fouten gemaakt. En ze zal die waarschijnlijk nog maken. Maar of ze nu wint of verliest – wij hopen uiteraard op een overwinning -, ze zal een inspiratie blijven voor de vele mannen en vrouwen die zich wereldwijd engageren voor gelijke kansen en de belofte van een groter maatschappelijk rendement die daaruit voortvloeit.