Oproep Gaza: ‘Belgische politici, sla hard op tafel: wie wegkijkt bij genocide is medeplichtig’

In een opiniestuk roepen tientallen professoren, auteurs en ondernemers de Belgische politici op om niet langer lijdzaam toe te kijken naar het geweld in Gaza. ‘Dit is geen vrijblijvende oproep. Wij gaan u hier op afrekenen. Wie wegkijkt bij een genocide is medeplichtig.’

Elke ochtend als we onze laptop openklappen, zien we de gruwel over ons scherm rollen. Spelende kinderen die op een strand met granaten worden bestookt. Een filmpje waarop te zien is hoe een hele wijk in anderhalve minuut wordt weggemaaid. Een journalist die wordt neergeschoten. We lezen dat tien procent van de bevolking van Gaza op de vlucht is omdat hun huis werd platgegooid of omdat ze een sms kregen van het Israëlische leger dat hun huis of straat een doelwit is. Die tienduizenden vluchtelingen vinden onderdak in één van de 83 scholen van de VN, vaak slapen ze met 80 in één klaslokaal. En ook die scholen worden gebombardeerd.

Door de vernietiging van de enige elektriciteitscentrale hebben de meeste wijken minder dan twee uur stroom per dag. Zes van de negen grootste ziekenhuizen werden zwaar beschadigd. Drie daarvan moesten zelfs gesloten worden. Onder de meer dan 1360 doden door de bombardementen zijn er meer dan 250 kinderen. En dat allemaal in een gebied dat al sinds 2006 hermetisch afgesloten wordt van de buitenwereld door Israël. Um Al Ramlawi, een Palestijnse vrouw, vatte het mooi samen: “Ze vermoorden ons hoe dan ook allemaal – ofwel traag door de omsingeling ofwel snel door de militaire aanvallen. We hebben niets meer te verliezen – we must fight for our rights, or die trying.” Dit is al de derde grote moordende operatie sinds 2008.

Elke dag nieuwe gruwel

Na de eerste schokkende beelden bij het begin van de oorlog op 8 juli, dachten we heel naïef dat de hele wereldpolitiek dit geweld zou veroordelen, maar het bleef oorverdovend stil. Het werd alleen maar erger. Elke dag lezen we dat de lucht- en grondaanvallen toenemen in intensiteit. Elke dag zien we nieuwe gruwel.

Elke ochtend staan we op met de gedachte: wat kunnen we doen om dit te stoppen? Want we kunnen toch niet gewoon verder gaan met onze dagelijkse bezigheden alsof er niets aan de hand is? Alleen hebben wij geen macht om meteen grote dingen te veranderen. We stappen op in betogingen, we delen informatie op sociale media en we overtuigen onze familie en vrienden mee te doen aan de boycot (de BDS-campagne). Maar wat denken politici als ze ’s morgens horen hoeveel doden er gevallen zijn? Zij hebben wel de macht om iets doen, maar komen voorlopig niet verder dan nietszeggende persberichtjes waarin ze ons verzekeren dat ze bezorgd zijn en Israël oproepen tot terughoudendheid.

Politici, sla heel hard op tafel

Honderdduizenden mensen betoogden in de hele wereld en het haalde niets uit. Ons geloof in de politiek werd de voorbije jaren al serieus op de proef gesteld, maar dit gaat echt te ver. Waarom hebben we nog een regering en een minister van Buitenlandse Zaken als het is om gewoon toe te kijken terwijl een volk uitgemoord wordt? Geen enkel ander land ter wereld kan dit ongestraft doen. Waarom dan wel de apartheidsstaat Israël, dat Palestina bezet en de bevolking van Gaza in een wurggreep houdt?

Sla heel hard op tafel binnen de Raad van Ministers van de Europese Unie en alle andere internationale organen waarin ons land vertegenwoordigd is. De bombardementen moeten stoppen en het embargo tegen Gaza moet worden opgeheven. Stop niet met slaan voor dat gebeurd is.

Verbied de verkoop van Israëlische producten uit de illegale nederzettingen in Palestijns gebied.

Roep de wapenleveringen aan Israël vanuit België meteen halt toe. Mede door die militaire leveringen groeide het Israëlische leger uit tot het zesde sterkste leger van de wereld. Neem onmiddellijk economische sancties tegen Israël.

Ondersteun de culturele en sportieve boycot.

Stimuleer de concrete solidariteit tussen het Palestijnse en het Belgische volk door bijvoorbeeld vriendschapsbanden te sluiten tussen Palestijnse en Belgische dorpen en steden.

Roep net als Ecuador, Brazilië, Chili, El Salvador en Peru de ambassadeur terug uit Israël en wijs de Israëlische ambassadeur uit.

‘Wie wegkijkt bij genocide is medeplichtig’

Dit is geen vrijblijvend lijstje aanbevelingen. Wij gaan u hier op afrekenen. Wie wegkijkt bij een genocide is medeplichtig. Wij vatten deze eisen samen in een petitie en gaan veel handtekeningen ophalen. Wij snakken er naar om eens fier te zijn dat we in België wonen, een land met een regering die het opneemt voor de Palestijnen en die Israël op zijn plaats durft te zetten. U kan daar voor zorgen. U hebt er geen idee van wat dit teweeg zou brengen in ons land. U zou eindelijk alle burgers van dit land het gevoel geven dat er naar hen geluisterd wordt en dat hun woede en verdriet ernstig genomen worden.