Een gerenommeerde oceanograaf zegt ‘uitermate geschokt’ te zijn over de steeds groter wordende plastic afvalberg die op de oceaan drijft. Hij waarschuwt dat die mogelijk een grotere bedreiging vormt voor de planeet dan klimaatverandering.
Charles J Moore, een Amerikaanse oceaanexpert en kapitein, heeft de voorbije vijf jaar de zogenaamde ‘plasticsoep’ in detail bestudeerd. Dat is een van de vijf grote drijvende plastic vuilnisbelten van de wereldoceanen.
‘Ze verstikt onze toekomst terwijl de meesten onder ons zich daar amper bewust van zijn’, zegt Moore die de plasticsoep in de Stille Oceaan voor het eerst opmerkte in 1997 toen hij na een zeilwedstrijd terug naar huis keerde. Sindsdien is hij 10 keer naar de plek teruggegaan met een team van wetenschappers en zag hij het vuilnis alarmerend snel toenemen.
‘Hoewel het mijn tiende reis naar het gebied was, was ik uitermate geschokt om de enorme toename van plastic afval te zien sinds mijn laatste trip in 2009. Het gaat om alle soorten plastic, van tandenborstels over autobanden tot een ontelbare hoeveelheid niet-identificeerbare stukken die over een afstand van honderden kilometers drijven’, schrijft Moore in een column in de New York Times. ‘We zagen zelfs drijvende eilanden van tientallen bakens uit de oesterteelt, met vaste stukken waar je op kon lopen.’
‘Groter probleem dan CO2-uitstoot’
Plastic is een van de meest voorkomende vervuilers van de oceaanwateren in de wereld. De plasticpartikels vormen via wind, getijden en zeestromen samen met ander afval grote kolkende accumulatiezones die door oceanografen ‘gyren’ genoemd worden.
Wanneer het in zee terechtkomt, breekt het plastic zeer traag af. Gedurende een eeuwenlang proces vormen er zich kleine microkorrels die miljoenen zeedieren verstrikken en doden en die door honderden soorten verkeerdelijk als voedsel worden aanzien wat bij vissen en vogels tot lever- en maagproblemen leidt.
Moore vermoedt dat er meer dieren sterven door plastic zwerfvuil dan door klimaatverandering. ‘De echte uitdaging is om in te gaan tegen een economisch model dat leeft op wegwerpproducten en -verpakkingen en ons met het bijkomende probleem van opruimkosten opzadelt. De manier waarop we plastic produceren en consumeren aanpakken, is een grotere uitdaging dan de uitstoot van CO2 inperken’, besluit Moore.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier