Een Britse professor kwam tot de bevinding dat het woord ‘fuck’ afstamt van een zekere Roger Fuckebythenavele. Het allereerste gebruik van de afgekorte versie ’s mans naam had – jawel – een seksuele connotatie.
De Britse historicus Paul Booth van de universiteit van Keele heeft het allereerste gebruik van de Engelse krachtterm “fuck” (in de media vaak herleid tot f-asteriks-ck) opgesnord en is tot de bevinding gekomen dat het woord afstamt van een zekere Roger Fuckebythenavele.
Booth stootte bij toeval op de naam van de man tijdens onderzoek naar het koningschap van Edward II (1284-1327), de man die bij gebrek aan een duidelijk Belgisch aspect voorbestemd was om met de dochter van Gwijde van Dampierre, graaf van Vlaanderen, in het huwelijk te treden, maar het uiteindelijk moest stellen met de Française Isabella.
Booth kwam driemaal de F-naam tegen, wat hem deed besluiten dat de eigennaam geen grapje van een Vroegmiddeleeuwse klerk aan het Hof was. Volgens de professor verwijst de naam “ofwel naar een man met bitter weinig ervaring op het vlak van copulatie” (die seks probeert te hebben met gebruik van de navel), ofwel naar een wel erg dom iemand die wat hoog mikte en effectief het buikkuiltje een seksuele functie toedichtte”. Sowieso, aldus de prof aan de krant Daily Mail, had het allereerste gebruik van “fuck” – de afgekorte versie van ’s mans naam – een seksuele connotatie.
Uit gerechtelijke geschriften uit die tijd blijkt dat Fuckebythenavele tussen september 1310 en mei 1311 driemaal voor de rechter is moeten verschijnen, waarna hij werd “buiten de wet gesteld”, vermoedelijk een eufemisme voor “geëxecuteerd”. In de etymologische boekjes kan je nog steeds lezen dat de eerste “fuck” van 1538 dateert, en gebezigd werd door een monnik in de marge van een manuscript van Cicero. Hij annoteerde daar “o d fuckin’ Abbot”. (Belga/DB)
