Petra De Sutter: ‘Ik hou me bezig met alles wat ultraconservatieve religieuze groepen verfoeien’

In haar boek vertelt politica Petra De Sutter over haar strijd tegen ultraconservatieve stemmen in het Europese debat over ethische waarden: ‘Ik heb er de voorbije maanden enorm aan moeten wennen dat mijn tegenstanders niet dezelfde spelregels hanteren als ik.’ Een voorpublicatie.

Jarenlang leefde Petra De Sutter als vrouw in een mannenlichaam, tot ze op haar veertigste besloot zich te bevrijden en de transitie te maken. In het boek [Over]Leven, mijn strijd als transvrouw, arts en politica dat deze week verschijnt, kijkt de gynaecologe terug op de bepalende momenten in haar leven. Ze graaft diep in haar ziel: hoe heeft ze het gevecht met zichzelf overleefd? Maar De Sutter blikt ook vooruit: wat zijn de uitdagingen waar ze als topwetenschapper en vruchtbaarheidsspecialiste voor staat? Zijn er in de eenentwintigste eeuw grenzen aan de maakbaarheid van de mens? Moet de politiek daarop ingrijpen? En wat zijn de maatschappelijke thema’s waar zij zich als Groen-politica hard voor maakt?

In een voorpublicatie uit het boek beschrijft Petra De Sutter haar strijd tegen conservatieve stemmen in het Europese debat over ethische waarden:

****

In onze Belgische samenleving hebben we met z’n allen enkele regels afgesproken over hoe we omgaan met elkaars ideeën en meningen. Zoals de Fransen hun laïcité hebben, zo aanvaarden wij in onze publieke ruimte het pluralisme. Het is een systeem waarin vrijheid en gelijkheid voorop staan en verschillende overtuigingen naast elkaar mogen bestaan. Sommige mensen zijn gelovig, andere ongelovig, de ene persoon is conservatief, een ander progressief, maar in het algemeen heersen er een soort entente en wederzijds respect. Als ik op het werk of onder vrienden over belangrijke maatschappelijke thema’s discussieer, dan accepteer ik dat mijn levensovertuiging misschien niet gedeeld wordt door de anderen, maar dat betekent niet dat ik hen in het openbaar zal aanvallen of beledigen. En ik verwacht van hen hetzelfde.

Wie er als arts in België een andere mening op nahoudt over bepaalde medische behandelingen die bij ons mogelijk zijn, zoals abortus, euthanasie of fertiliteitsbehandelingen, accepteert de Belgische wet die zegt dat een arts mag weigeren om die uit te voeren, op voorwaarde dat hij zijn patiënt doorverwijst naar een dokter die dit wel doet. In ons land hebben we een progressieve wetgeving, met een ingebouwde mogelijkheid voor hulpverleners om zich daaruit terug te trekken. Meestal loopt dit goed. Patiënten met bepaalde wensen kunnen rekenen op een redelijk breed aanbod, artsen hebben vrijheid van geweten, en commissies zoals de abortus- en euthanasiecommissie houden hierop toezicht. Natuurlijk kan die hele regeling soms beter, maar ze leidt niet tot verregaande conflicten of radicale meningsverschillen.

Sinds ik in de Raad van Europa zetel, ben ik echter al in situaties verzeild geraakt waarbij onze Belgische meningsverschillen in het niets verzinken. Voor ik politiek actief werd, besefte ik niet hoe ver sommige mensen willen gaan om hun ideologie op te dringen aan anderen.

Verwerpelijk

In België zijn mensen het voor tachtig tot negentig procent eens over de ethische waarden die belangrijk zijn in het leven, de overige tien tot twintig procent vult ieder van ons anders in, naargelang onze persoonlijke levensovertuiging. Mocht je aan alle Belgen vragen in welke mate ze instemmen met ons ethisch normen- en waardenstelsel op een schaal van nul tot tien, dan denk ik dat we gemiddeld ergens rond de acht of negen zouden uitkomen. In de rest van Europa zijn de meningsverschillen echter veel groter en bestaan er een pak meer conservatieve, religieuze groepen of landen die ons progressief ethisch gedachtegoed verwerpelijk vinden en die, gevraagd naar de mate waarin ze akkoord gaan met ons waardenstelsel, maar een twee zouden aankruisen op de schaal van nul tot tien. Niet alleen hun mening over abortus of euthanasie wijkt sterk af van de onze, ook die over holebirechten.

Elke keer als ik in Straatsburg ben voor een vergadering van de Raad van Europa, verbaas ik mij over de vele ultraconservatieve groepen die er komen lobbyen tegen alles wat wij hier in België als normaal zijn gaan beschouwen: het homohuwelijk, contraceptie, zelfs echtscheidingen. Die lobbygroepen dragen hun traditionele familiewaarden hoog in het vaandel en alles wat daarvan afwijkt, ervaren ze als bedreigend en bestrijden ze.

Vijand nummer één

Als politica kom ik, gezien mijn werk als arts, op voor thema’s als contraceptie, familieplanning, en dus ook het recht op zwangerschapsonderbreking als dat moet, voor vrouwenrechten, kunstmatige voortplanting, donatie van geslachtscellen en draagmoederschap. Vanuit mijn persoonlijke situatie vecht ik natuurlijk voor de rechten van holebi’s en transgenders. Ik hou me dus bezig met alles wat de ultraconservatieve religieuze groepen verfoeien. In amper een jaar tijd ben ik daarom binnen de Raad van Europa vijand nummer één geworden van flink wat lobbygroepen die strijden tegen alle verderfelijke progressieve initiatieven die zouden indruisen tegen het christelijke geloof.

In amper een jaar tijd ben ik binnen de Raad van Europa vijand nummer één geworden van lobbygroepen die strijden tegen alle verderfelijke progressieve initiatieven die zouden indruisen tegen het christelijke geloof.

Nu heb ik een groot respect voor ieders overtuiging, zo ben ik opgevoed, maar ik heb er de voorbije maanden wel enorm aan moeten wennen dat mijn tegenstanders in de debatten niet dezelfde spelregels hanteren als ik. Zodra ik het draagmoederrapport toegewezen kreeg in de commissie sociale zaken van de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa, werd ik op ultrareligieuze blogs en op Twitter persoonlijk aangevallen.

****

Het boek ‘[Over]Leven, mijn strijd als transvrouw, arts en politica’ verscheen deze week bij Manteau en is te koop via de site