De N-VA hoopt dat door het voeren van een centrumrechts beleid de PS vragende partij zal worden voor een staatshervorming. Heeft die aanpak kans op slagen?
Na het vertrek van Hendrik Vuye en Veerle Wouters bij de N-VA schreef partijleider Bart De Wever een open brief die zijn achterban moest sussen. De Wever beweerde daarin dat het Vlaams-nationalisme 2.0 moet zweren bij een nieuw en meer effectief plan de campagne. De Vlamingen horen niet zelf op jacht te gaan naar communautaire trofeeën, ze moeten de Franstaligen – lees de PS – tot wanhoop drijven door middel van een federaal beleid op maat van Vlaanderen. Zodat die Franstaligen – lees de PS – uiteindelijk zelf om de splitsing van het land komen smeken. ‘Vroeg of laat zal de druk onhoudbaar worden’, aldus De Wever.
Is dat zo? Joost mag het weten. Voorlopig ziet het er niet naar uit. De PS zegt nooit vragende partij te zullen zijn voor een confederale omwenteling. Wallonië is nu al bang voor de financiële gevolgen van de zesde staatshervorming – gevolgen die pas over een jaar of tien echt voelbaar zullen zijn. En dus wil zelfs de grootste regionalist in de PS niet aan een zevende staatshervorming beginnen, want daarbij zal de sociale zekerheid in het vizier komen. Laat staan dat iemand de confederale revolutie zou willen bespoedigen.
Wat niet wegneemt dat de openlijk beleden verrottingsstrategie van de N-VA heel wat Franstalige wenkbrauwen doet fronsen. ‘Cynisch’, ‘perfide’, ‘vampierachtig’: het zijn maar enkele van de epitheta waarmee Franstalige commentatoren en politici de brief van De Wever omschreven.
Komt die strategie ook echt tot uiting in de federale beleidsvoering? In bepaalde delen van Franstalig België leeft zeker het gevoel dat de door Vlamingen gedomineerde federale regering Vlaanderen bevoordeelt. Denk aan de strengere controle in de werkloosheid of de discussie over de artsenquota. Het mag dan ook niet verbazen dat Laurette Onkelinx (PS) van op de oppositiebanken de ‘flamandisation’ van de federale regering hekelt. Maar in werkelijkheid valt het met die vervlaamsing best mee. Het gematigde centrumrechtse beleid van de regering-Michel krijgt voorlopig zelfs de Franstalige vakbonden niet meer de straat op.
Op Knack.be schoot Eric Defoort, gewezen voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), de voorzitter van de N-VA te hulp. De Vlaamse Beweging moet eens wat vaker Franstalige kranten lezen, aldus Defoort. ‘Dan zal men merken dat er in plaats van een belgicisering van de N-VA eerder een regionalisering van de PS plaatsvindt.’ Regionalisering betekent in Franstalig België echter iets anders dan wat Defoort impliceert. Steeds meer PS-kopstukken willen inderdaad de Franse Gemeenschap opdoeken en haar bevoegdheden naar het Waalse en het Brusselse gewest overhevelen – regionaliser, in het Frans. Met het uitkleden van België heeft dit regionalisme weinig of niets te maken.
Han Renard
Veel Franstalige politici vinden de strategie van de N-VA ‘cynisch’ en ‘perfide’.
