Vrouwen schrijven betere seksscènes dan mannen

Dat vindt de Britse auteur Martin Amis, die tegen zijn reputatie van vrouwenhater in op het Telegraph Hay Festival zijn vrouwelijke collega’s lof toezwaaide.

Seksscènes zijn volgens Amis het moeilijkste om te schrijven en niemand heeft het tot nog toe echt goed gedaan. Maar vrouwen doen het dus wel beter dan mannen. Amis vindt dat hun seksscènes realistischer en authentieker zijn en hij geeft er een eigenzinnige verklaring voor.

“Vrouwen schrijven beter over seks, omdat een romancier zich in een soort van goddelijke positie bevindt tegenover dat wat hij/zij creëert. Als schrijver ben je omnipotent en de kwestie potentie ligt moeilijk bij mannen. Dat hun potentie het af en toe laat afweten, is de grote, verborgen zwakte van mannen. Vrouwen zitten daar niet mee, zij hebben andere zaken om zich zorgen over te maken.”

“Als een man dan bezig is een seksscène te schrijven voelt hij zich omnipotent en vergeet hij de fiasco’s en het ‘niet-komen-opdagen’ in bed. Vrouwen vergeten dat niet en dus schrijven ze er authentieker over.” Tot zover de lof aan het adres van vrouwelijke auteurs. Want moeten zij zich nu gevleid voelen? En zijn ze het eens met Amis?

Monique Roffey van The Guardian vond zijn uitlatingen alvast een repliek waard. “Ik ben het eens met Amis dat mannelijke romanciers de potentiekwestie uit de weg gaan, maar ik ga er niet mee akkoord dat vrouwen zich geen zorgen hoeven te maken over het ‘niet-komen-opdagen’, of dat het onmogelijk is om goed te schrijven over echte, realistische seks.”

The Guardian vond het een goed idee om de proef op de som te nemen en zette meteen een korte quiz op poten met tien erotische fragmenten waarvan u kan raden of ze werden geschreven door een man of een vrouw. Onze prestatie? We haalden een 7/10, een bescheiden onderscheiding. Benieuwd trouwens of het raden vrouwen ook beter afgaat?

Als vrouwen beter over seks schrijven — ongeacht de verklaring — dan is de kans dat u aangezet wordt door de literaire pers om goede seksscènes te lezen redelijk klein. Niet dat de literaire pers preuts is of aan censuur doet. In ieder geval niet omwille van de seks. Een vorm van censuur of selectieve aandacht gebeurt volgens een onderzoek dat in het online cultuurmagazine The Rumpus verscheen om heel andere redenen.

Het onderwerp van de studie zijn de literatuurpagina’s van The New York Times — een instituut — waar in 2011 in zeer grote mate aandacht ging naar blanke, mannelijke auteurs. Van de 742 boeken die werden gerecenseerd, waren er 655 geschreven door blanke auteurs, waarvan 437 door mannen, 217 door vrouwen en eentje door een transgender auteur. Bij de Afro-Amerikaanse auteurs waren 21 van de 31 gepubliceerde romans van mannelijke hand, bij Latino-auteurs waren dat er zelfs 8 van de 9 en bij auteurs van schrijvers van Aziatische oorsprong tekenden mannen voor 19 publicaties tegenover 14 voor de vrouwen.

We bouwen even lichtzinnig verder op Amis’ logica: als slechts weinig auteurs over de gave van het erotische woord beschikken, de mannen er op papier beduidend minder van bakken dan de vrouwen maar ondertussen wel het leeuwendeel van de publicaties voor zich nemen, dan is het echt wel pover gesteld met seks in boekenland. Een verontrustende vaststelling. Tenzij u nu al uitkijkt naar de uitreiking van de volgende Bad Sex in Fiction Award.

Jeroen Bert