Herman Brusselmans debuteert als thrillerauteur met politieroman ‘Zeik’

Uit het septemberaanbod van thrillers koos Fred Braeckman drie knappe politieromans van onder anderen Herman Brusselmans en Goncourtwinnaar Pierre Lemaitre.

Opvallend hoeveel flikken er in de thrilleroogst van september figureren. ‘Zeik’, de eerste thriller van Brusselmans, de nieuwe policier van Goncourtwinnaar Pierre Lemaitre én de bezielde politieroman van Dror Mishani, met Tel Aviv als decor, kunnen alleszins niet zonder hen.

Gentse moordbrigade

Als we Herman Brusselmans mogen geloven, komen er nog dertig politieromans met speurder Jean-Pierre Zeik in de hoofdrol. Ik herinner mij, vaag weliswaar, dat hij dat getal ook eens heeft genoemd voor een reeks met een Ruitenwasser. Hoe dan ook, het eerste deel van de Zeik-reeks is er. En er mogen nog een paar deeltjes komen. Maar dertig lijkt me toch wat veel. Op het eerste gezicht is ‘Zeik’ een parodie op de politieroman. Op het tweede gezicht ook, maar dan op de wat ouderwetse politieroman waarin het vooral over zoeken naar de dader gaat. En wees gerust: die kan je echt niet vinden, tenzij je tot de laatste pagina’s doorleest. Wat geen pijniging is. Dat komt omdat de roman kort is, maar vooral omdat Brusselmans weet wat een politieroman is en hoe hij gecomponeerd wordt. Laten we zeggen dat hij Simenon en Ed McBain kent. En Stan Lauryssens. Alle clichés van het genre zijn uitvergroot in deze parodie. Als de plot niet meer loopt, is een sigaret aansteken de oplossing. En verder: de moordenaar van dienst speelt een spelletje met de politie door bewust sporen achter te laten, de politieartsen zijn van een ondraaglijke traagheid… Maar het zijn vooral de personages die het doen. En hoe Brusselmans de verveling bij de gelauwerde Gentse moordbrigade anno 1961 tekent. Met knotsgekke dialogen en absurd geredeneer. ‘Zeik’ liet me een paar keer flink lachen. Toegegeven: het was al een tijdje geleden dat ik Brusselmans nog gelezen had.

Herman Brusselmans, ‘Zeik’, Prometheus, 192p., 17,95 euro

Kinderen

De eerste thriller van Dror Mishani, ‘De verdwenen zoon’ heeft terecht bijzonder lovende kritiek gekregen. Toch bleef de naam van de auteur zo goed als onbekend. Mishani, een gewezen Israëlische journalist die letterkunde studeerde, is een kenner van misdaadliteratuur. Hij vertaalde heel wat misdaadromans en is nu zelf aan zijn tweede politieroman toe. Hij schrijft in het Hebreeuws. Om het meteen te zeggen: ‘De verdenking’, zijn tweede thriller, is nog beter dan zijn eerste. Je zou het misschien anders verwachten: over politiek gaan zijn thrillers niet. Inspecteur Avraham Avraham, de centrale figuur, is een ongewoon politieman. Hij is onzeker en wil zijn job ultragoed doen. In ‘De verdwenen zoon’ mislukte dat voor een stuk. Geobsedeerd tracht hij dat in een volgende zaak goed te maken. Vlakbij een crèche in Tel Aviv wordt een nepbom aangetroffen. Een bericht meldt dat er een vervolg komt. De directrice van het verblijf is verdacht. En ook een vader van een kind dat er verblijft. Kinderen zijn een zwakke plek bij Avraham Avraham die schrik heeft opnieuw fouten te maken. Mishani schreef een politieroman die alles heeft: spanning, stijl, empathie, plot, emotie. En vooral: mensen die mensen zijn. Voor een stuk spelen beide policiers in Brussel.

Dror Mishani, ‘De verdenking’, De Bezige Bij, 335p., 18,99 euro

Gekidnapt

Alleen gehaaide krimilezers kenden Pierre Lemaitre toen vorig jaar zijn bittere maar ook soms geestige roman ‘Tot ziens daarboven’ de Prix Goncourt kreeg. De roman die speelt kort na het einde van WOI wordt overigens verfilmd. Er waren in het Nederlands een titel of twee van Lemaitre vertaald en daar bleef het bij. De Goncourt heeft voor verandering gezorgd. In oktober zullen alle delen van zijn schitterende trilogie rond rechercheur Camille Verhoeven vertaald zijn. Jammer dat Xander ze niet in chronologische volgorde heeft uitgebracht. Maar als vakman vertelt Lemaitre je wat zijn kleine politieman eerder heeft meegemaakt. Klein? Ja. Zijn armen zijn te kort, zijn benen bungelen als hij op een stoel gaat zitten. Zijn auto is aangepast. Lemaitre leert ons het karakter van de mensen kennen door de manier waarop ze op zijn gestalte reageren. In ‘Irene’, deel één dat in oktober verschijnt, wordt Verhoevens vrouw die in verwachting is, gekidnapt en vermoord. Pijnlijk is het als hij in ‘Alex’ een zaak oplost waarin een gekidnapte vrouw gemarteld wordt en in een kooi opgesloten. In het pas verschenen ‘Camille’, het derde deel, is hij na een paar jaar opnieuw verliefd. Anne, een bijzonder mooie vrouw, is getuige van een overval en belandt verminkt in het ziekenhuis. Heeft ze te veel gezien? In elk deel toont Lemaitre zich een schitterend en zakelijk verteller die meesterlijk vanuit diverse en originele perspectieven componeert. En wat ironie niet schuwt.

Pierre Lemaitre, ‘Camille’, Xander, 303p., 19,95 euro

Fred Braeckman