Vanmorgen werd de 63-jarige Vlaamse auteur Eriek Verpale door zijn werkster dood aangetroffen. Hij werd bekend met ‘Alles in het klein’ (1990), een tijdloze briefroman vol kattebelletjes en jiddisch aandoende parabels.
Lees hier het laatste uitgebreide interview dat Michiel Leen voor Knack en Knack.be in juli 2012 met Eriek Verpale voerde.
Eriek Verpale – die in het echte leven Eric Verpaele heette – werd vanmorgen dood aangetroffen in zijn woning. Schrijver-journalist Jan Haerynck, die Verpale drie jaar terug aanzette tot publicatie van een tiental gedichten in onder andere de literatuurmagazines Het Liegend Konijn en De Brakke Hond, bracht het nieuws van zijn plotse overlijden op Facebook. Nadat Knack drie jaar geleden nog een gesprek had met Verpale toen die zestig werd, bleef het stil rond hem.
Lichtvoetig én diepzinnig
Verpale was oorspronkelijk een neoromantische dichter die schreef in de trant van Luuk Gruwez, met wie hij bevriend was geworden tijdens zijn studies aan de UGent. Maar in tegenstelling tot Gruwez zou Verpale slechts korte tijd tot de mainstream van de Vlaamse literatuur behoren. Hij dankt zijn kortstondige literaire faam aan het instant succes van zijn brievenroman-verhalenbundel ‘Alles in het klein’ waarmee hij in 1992 de toen belangrijkste Vlaamse commerciële literatuurprijs – de NCR-prijs -won. De jury was vooral gecharmeerd door de lichtvoetige maar tegelijk diepzinnige toon waarmee Verpale over de liefde – vooral voor jonge meisjes -, de dood en de eenzaamheid wist te vertellen.
Geheimtip
Voordien was Verpale al een Geheimtip in het wereldje die geprezen werd voor zijn gedichten. Vanaf ‘Alles in het klein’ bleek hij dus ook een begenadigd brief- en prozaschrijver te zijn. Nog nagenietend van zijn plotse bekendheid schreef Verpale ‘Olivetti 82’ (1993) dat ook als toneelversie – met Bob De Moor in de hoofdrol – en als film de aandacht trok. Maar daarna werd het akelig stil rond Verpale die weliswaar koketteerde met zijn bohémienleven maar ondertussen na twee stukgelopen huwelijken en talloze baantjes meer en meer aan de zelfkant van de maatschappij belandde.
Jonge meisjes
Al die tijd bleef hij echter verwoed dagboeken en brieven volpennen, bij voorkeur gericht aan jonge – al dan niet geïdealiseerde – meisjes. ‘Katse nachten’ (2000) was zijn zwanenzang. De gedichten, waarvan hier reeds sprake die hij drie jaar geleden bracht, waren zijn laatste literair wapenfeit.
Misschien dat er postuum nog een opmerkelijke brievenbundel uit zijn 47 (!) nagelaten dagboeken en talloze epistels valt te distilleren. Maar ‘Alles in het klein’ is een boek dat Verpale definitief een plaats bezorgd heeft in de Nederlandstalige literatuurgeschiedenis.
Frank Hellemans
