‘Wie sluipende radicalisering in Brussel aankaartte, was een racistische islamofoob’

‘Wie de afgelopen jaren bedenkingen formuleerde over de sluipende radicalisering in Brussel, werd meteen weggezet als racistische islamofoob. Nu blijkt dat de aanslagen in Parijs bedacht zijn in Molenbeek. Het zou Philippe Moureaux sieren mocht hij nu toegeven dat hij het fenomeen onderschat heeft’, schrijft Luckas Vander Taelen.

Een vijftal jaren geleden ben ik beginnen schrijven over wat ik zag gebeuren rondom mij, in mijn stad Brussel. Ik had het over Vorst en de multiculturele wijk waar in woon. Hoe ik daar een generatie jongeren zag opgroeien, die ik “rebels without a cause” noemde en die “belge” als scheldwoord gebruikten. En ik vroeg me in een column af waarom we toch zo weinig durfden “opkomen voor de wetten en waarden van het land waarin we leven.” Ik vertelde het verhaal van een Frans-Marokkaans kunstenaar die een paar vrouwenschoenen met hoge hakken op een gebedsmatje plaatste, om de rol van de vrouw binnen de islam aan te kaarten. De galerie die zijn werk exposeerde, kreeg zoveel bedreigingen dat het kunstwerk snel weggehaald werd.

Ik was in die periode Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen en mijn artikels werden me binnen de partij niet in dank afgenomen. Ecolo kon er nog minder mee lachen en beschouwde me vanaf toen als een racist. De toenmalige burgemeester van Molenbeek, Philippe Moureaux (PS) vond mijn gedachtengoed al even abject en hij duwde me zonder enige nuance in de rechterhoek.

Jodenhaat

Dat overkwam zowat iedereen die ook maar één kritisch woord over de multiculturele samenleving durfde uit te spreken. Nochtans zag elke journalist die zonder vooroordelen op onderzoek trok, dat er toch wat aan de hand was. Zoals RTBF-journalist Frédéric Deborsu . Hij toonde hoe de radicale Islamitische literatuur vrij te koop was in Molenbeek. Maar burgemeester Philippe Moureaux vond Deborsu een islamofoob en zei dat er was niets aan de hand was in zijn gemeente. “De islamofobie is vandaag, wat jodenhaat in de jaren dertig was”, klonk het bij de burgemeester.

Die schandalige vergelijking is ondertussen al zo vaak gemaakt, dat ze voor veel Brusselse jongeren voor waar aanzien wordt. Het succes van de antisemitische Franse komiek Dieudonné die een paar illegale optredens gaf in Brussel voor volle zalen, hoeft dan ook niet te verbazen. Net zo min als de antisemitische slogans tijdens betogingen tegen Israël of de reusachtige spandoek in mijn buurt “Gaza=Auschwitz”. Drie jaar later stierven vier mensen in een aanslag op het Brusselse Joods Museum.

Syriëstrijders ronselen

Maar niet alleen in Molenbeek, ook in andere Brusselse gemeenten, woedde en woedt het islamisme. Sam Gheyskens, student aan het RITS, maakte vorige jaar een ontluisterend portret van Younes Deleforterie. De Afspraak had dit beter getoond in plaats van het gevaarlijke warhoofd een kwartier lang spreektijd te geven. In de film is te zien hoe Deleforterie in een Schaarbeekse boekenwinkel het boek toont dat hem op de weg van het radicalisme heeft gezet. Voorts ontmoet hij daar de ondertussen gearresteerde man die zichzelf “le soumis” (de onderworpene) noemt en ervan beschuldigd wordt in de buurt van het Noordstation Syriëstrijders geronseld te hebben.

En ook Anderlecht is niet onbesproken. Daar werd onlangs nog het gemeentehuis met brandbommen bestookt. Frédéric Deborsu toonde in zijn reportage hoe er in een Anderlechtse moskee op een bijzonder mysogene manier over vrouwen werd gesproken. Ik had eerder al gehoord dat in mijn eigen gemeente Vorst een radicale imman zonder problemen in een islamitisch cultuurcentrum kon poneren dat AIDS een straf is voor ons zedeloos gedrag en dat vrouwen stenigen Gods wil is. Toen de Franse Islam-critica Caroline Fourest een lezing kwam geven aan de ULB werd dat verhinderd door agressieve spreekkoren.

Onderschat

Maar al die tekenen aan de wand leidden niet tot voortschrijdend inzicht en politieke wil om het groeiende religieuze radicalisme aan te pakken. Integendeel, Bert Anciaux (SP.A) legde in de Senaat zelfs een voorstel neer dat islamofobie strafbaar zou maken. Een paar weken geleden verweet Anciaux me nog dat mijn kritiek op het fundamentalisme extreemrechts versterkte. Daar had Anciaux het moeilijk mee, niet met wat zijn partijgenoot Ahidar klaargespeeld had : die had op zijn Facebook-pagina een foto van een trots met mitrailleur poserende Syriëstrijder geplaatst met als begeleidende tekst : “Iemand moet het jammer genoeg doen…onze gebeden zijn met jou!”

Wie de afgelopen jaren bedenkingen formuleerde over de sluipende radicalisering in Brussel, werd door hoogmoedige weldenkenden meteen weggezet als racistische islamofoob. Nu blijkt dat de aanslagen in Parijs bedacht zijn in Molenbeek. Het zou Philippe Moureaux sieren mocht hij nu toegeven dat hij het fenomeen onderschat heeft. Anders hoop ik dat hij voor de rest van zijn leven zwijgt.