Vrijdag overleed politicus en oud-journalist Patrick Martens (68). Hij laat een onuitwisbare indruk na op iedereen die met hem mocht samenwerken.
Patrick Martens wist hoe je een entree maakt. Hij begon zijn interviews steevast met een stevige samenvatting van het dossier dat zou worden besproken. Daarbij bleek meer dan eens dat hij de details beter beheerste dan de minister of vakbondsman die voor hem zat. Zoals die keer dat hij professor Herman Deleeck, de geestelijke vader van het Centrum voor Sociaal Beleid, erop wees dat het armoedecijfer dat die net had geciteerd niet helemaal klopte. Deleeck keek hem verstoord aan, bladerde door de documenten die hij had meegenomen en moest toen deemoedig zijn ongelijk toegeven. ‘Tot uw dienst’, repliceerde de immer hoffelijke Patrick, met pretlichtjes in de ogen en dat typische monkellachje op zijn gezicht.
Dossiervreter
Patrick Martens was het soort journalist dat je niet vaak meer tegenkomt: een dossiervreter die nooit een letter schreef zonder dat daar letterlijk een paar dagen studiewerk aan vooraf waren gegaan. Op de redactie van Knack, waar hij van 2001 tot 2014 werkte, kon je hem ’s ochtends altijd aan het kopieerapparaat vinden. Nauwgezet nam hij kopieën van krantenartikels over ‘zijn’ onderwerpen, zoals binnenlandse politiek, onderwijs en sociale zaken. Vervolgens knipte hij die uit en klasseerde hij ze in groene mapjes. Als een collega hem om raad vroeg voor de een of andere reportage, dan haalde hij zo’n mapje boven, begon hij uit het hoofd de inhoud ervan te citeren en gaf hij ook nog wat inside-informatie mee. En als Patrick het zei, kon je er ook op vertrouwen dat het klopte.
Nooit schreef hij een letter zonder dat daar een paar dagen studiewerk aan vooraf waren gegaan.
Niet dat hij een koele cijferman was. Tijdens redactievergaderingen kon hij driftig fulmineren over het sociaal overleg dat weer eens helemaal vastzat, de loze beweringen van de een of andere politicus, of het gebrekkige armoedebeleid van de regering. Maar zodra hij achter zijn computer ging zitten om daarover te schrijven, keerde de rust terug. Hoogstens kon je tussen de regels van zijn analyses nog wat ingehouden woede bespeuren. Tot op zijn laatste werkdag in de media bleef Patrick zich verzetten tegen wat hij emojournalistiek noemde. In zijn ogen kon alleen diepgang de pers redden.
Terug naar de politiek
Al die objectiviteit ten spijt was Patrick Martens in wezen een wereldverbeteraar. Dat uitte zich op de redactie van Knack, waar hij nooit te beroerd was om het voor een collega op te nemen of voor zijn overtuigingen op te komen. Daarnaast was hij ook ondervoorzitter van de Raad voor de Journalistiek en zette hij zich in de loop der jaren in voor een handvol middenveldorganisaties.
Het is dat engagement dat hem na zijn journalistieke carrière, tientallen jaren nadat hij in het Limburgse Alken mee aan de wieg had gestaan van de groene beweging, terug naar de politiek voerde. Bij de Groen-fractie in het Vlaams Parlement ging hij als begrotingsspecialist aan de slag en na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 kwam hij voor diezelfde partij in de gemeenteraad van Alken terecht. De eerste drie jaar van de bestuursperiode was hij voorzitter van de gemeenteraad, daarna werd hij schepen van Financiën en Onderwijs. Op 13 oktober zou hij weer als lijstduwer naar de kiezer trekken, maar die kans heeft hij niet meer gekregen.
Afgelopen vrijdag overleed Patrick Martens bij hem thuis in Alken aan een slepende ziekte. Hij laat een onuitwisbare indruk na op iedereen met wie hij, zowel in de journalistiek als in de politiek, heeft samengewerkt.
