‘Voor een massamoordenaar als Kagame rol je de rode loper niet uit’

‘Als Belg van Rwandese afkomst ben ik verontwaardigd en teleurgesteld van het feit dat terwijl België volop bezig is met de opvang van politieke vluchtelingen, tegelijkertijd één van de meest moorddadige zittende president probleemloos in het koninklijk paleis ontvangt’, schrijft Laure Uwase.

Deze ochtend ontmoette Koning Filip de Rwandese president Paul Kagame, die minstens een gelijkaardig curriculum heeft als Bashar Al Assad wat betreft misdaden tegen de menselijkheid. Zou Bashar Al-assad dan ook even op de koffie kunnen gaan bij Koning Filip?

Als Belg van Rwandese afkomst ben ik verontwaardigd en teleurgesteld van het feit dat terwijl België volop bezig is met de opvang van politieke vluchtelingen, tegelijkertijd één van de meest moorddadige zittende president probleemloos in het koninklijk paleis ontvangt. Deze ontmoeting komt na de ontvangst van Kagame door premier Charles Michel om een nieuw samenwerkingsprogramma te sluiten.

Kagame wordt inderdaad ervan beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de dood van vele honderden, mogelijks duizenden Rwandezen, enkel alleen over de periode van 1990 tot 1994. Volgens de zogenaamde VN Mapping Report gepubliceerd in 2010, heeft het Rwandees Patriottisch Front, onder leiding van Kagame over een periode gaande van 1996 tot 1998 massamoorden en mensenrechtenschendingen gepleegd in Oost-Congo die als genocide zouden kunnen worden gekwalificeerd.

Gedocumenteerde rapporten hebben ook de inmenging van Rwanda aangeklaagd, die door rebellenbewegingen te creëren, voor instabiliteit zorgt in Oost-congo, die tot gevolg heeft gehad dat minstens duizenden mensen werden gedood en andere honderdduizenden de vlucht hebben moeten nemen.

Ondertussen zijn er al talloze rapporten verschenen van onder andere Amnesty International, Human Rights Watch en het anti-foltercomité van de VN, die omschrijven hoe Rwandezen op een verdachte manier plots verdwijnen, worden vermoord of -indien zij geluk hebben- worden opgesloten.

Betekenen de levens van alle slachtoffers dan niets in de ogen van het paleis en onze regeringsleider? Ik vind het alleszins kwetsend en zelfs beledigend dat het leven van mijn grootmoeder, neven en alle andere talloze Rwandezen die door het leger van het Rwandees Patriottisch Front werden vermoord, blijkbaar helemaal niets betekent voor hen.

Zelfs indien onze regeringsleider een kort geheugen zou hebben, kan hij toch niet naast de meest recente zware mensenrechtenschendingen kijken? Je zou toch tenminste verwachten dat premier Charles Michel een sterk signaal geeft aan Kagame dat paal en perk moet worden gesteld aan al deze schendingen? Helaas wordt hierover in alle talen gezwegen.

Koning Albert II had alleszins bij zijn ontmoeting met Kagame in 2004 de moed gehad om hem zodanig naar de camera’s te draaien dat hij hem ongemerkt niet de hand hoefde te drukken.

Ikzelf krijg dagelijks op Twitter haat- en intimidatieberichten omdat ik deze mensenrechtenschendingen durf aan te kaarten. Het klassieke argument komende van gouverneurs of hoge functionarissen binnen het Rwandese regime om te trachten mij de mond toe te snoeren is dat ik een genocidaire of negationnist ben, ook al was ik maar twee jaar oud in april 1994. Een paar jaren geleden werd mij getweet dat ik de genocidaire ideologie via borstvoeding heb gekregen. Deze tweet werd door hooggeplaatste functionarissen geretweet. Als professor Filip Reyntjens of journalist Peter Verlinden hun mening geven, dan worden zij ‘neo-kolonialist’ genoemd.

Ook zijn er Rwandese hitteams in ons land actief zijn. De Canadese journaliste Judi Rever, die de misdaden van het Rwandese regime aan de kaak stelde, heeft zo in juli 2015 bewaking gekregen van de Belgische Staatsveiligheid.

32 miljoen van het geld van de Belgische belastingbetaler gaat jaarlijks naar Rwanda. Is het te veel gevraagd dat minstens de fundamentele rechten als het recht op leven, het verbod op foltering worden en de vrije meningsuiting worden geëerbiedigd zowel in Rwanda als buiten Rwanda?

Nochtans draagt België de waarden van democratie en respect voor de mensenrechten hoog in het vaandel. Waarom durft premier Michel dit dan ook niet op een ferme manier duidelijk te maken aan Kagame? Met Burundi en Congo, waar er geen transparante verkiezingen plaatsvonden respectievelijk nog niet konden plaatsvinden, werd nochtans geen nieuwe samenwerkingprogramma gesloten.

Minister Alexander de Croo, zei in april 2017 het volgende: “het electoraal proces wordt sterk gestuurd, maar de bevolking heeft uiteindelijk een vrije keuze.”. En dat terwijl Kagame elke kritische stem elimineert en bij de verkiezingen van 2010 met 93 % was verkozen. In augustus 2017 werd Kagame herverkozen met een stalinistische score van 98 %. Is dit wat Minister Alexander de Croo ‘een vrije keuze’ noemt?

Aan Waalse kant is minister-president Rudy Demotte zelfs een stap verder gegaan door recent te verklaren dat België en Rwanda dezelfde waarden van democratie en respect van mensenrechten delen. Foltering, verdachte verdwijningen, een score van 98%: zijn dit de waarden die België deelt met Rwanda? Dit is alleszins niet het België dat ik ken, mijnheer Demotte.

Gebrek aan politieke moed

De reden van de hartelijke verwelkoming zou liggen aan het feit dat president Kagame thans de voorzitter is van de Afrikaanse Unie. Ook zou Rwanda één van de meest snel groeiende economieën hebben.

Dit is echter een drogreden. Nogmaals: zou men eveneens bijvoorbeeld Bashar Al-assad of Kim Jun-Un met open armen verwelkomen onder het mom dat zij voorzitter zijn van één of andere politieke unie ?

Wat de economie betreft weet men ondertussen dat die officiële cijfers komende vanuit het Rwandese regime gemanipuleerd zijn en dus met een korreltje zout dienen te worden genomen.

Waarom blijven België en andere westerse landen dan de massamoordenaar die Kagame is, beschermen?

Onze Europese politieke leiders zijn op zoek naar oplossingen om de instroom van migranten te beperken, maar ontbreken aan politieke moed om de grondoorzaak zelf van deze instroom aan te pakken.

Door Kagame te blijven steunen en zodoende te beschermen, maakt men alleen maar de weg vrij voor alsmaar meer zware mensenrechtenschendingen die kunnen leiden tot een enorme menselijke catastrofe. Zullen onze politieke leiders dan zeggen dat zij niet wisten dat de situatie dermate erg was?