‘Taxshift: de belastingsberg heeft een suikerzieke muis gebaard’

‘De middenklasse, de spaarder en wie braaf tussen de lijntjes kleurt betaalt weerom het gelag’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de afgeronde begrotingscontrole. ‘Elke partij krijgt zijn zoethoudertje terwijl deze taxshift veel zuurtjes bevat.

Precies op de dag dat de regering beviel van haar taxshift – een ezeldracht met een groot muisgehalte – kreeg ons landje een nieuwe gouden medaille. In het voorbije kwartaal waren we kampioen van alle eurolanden in de toename van de staatschuld. Met een verhoging van 4.5 procent tot 111 procent van ons BNP of 448 miljard euro, deden we het zelfs beter dan de Grieken. Waarin een klein landje toch groot kan zijn, behalve in de tering naar de nering zetten.

Het Belgische recept

Het BNP is zelfs een relatief cijfer, waar het werkelijk om gaat is het inkomen van de overheid, meer dan 180 miljard euro per jaar. Een bedrijf, zoals de N.V. België waarvan de schuld 2.5 keer groter is dan het zakencijfer zou zich al lang moeten verantwoorden voor de koophandelsrechtbank. Verantwoording werd nooit afgelegd. Het Belgisch recept was steeds hetzelfde : je kop zolang in ’t zand steken tot je pluimen in brand staan zodat de volgende generatie op de blaren mag zitten.

Ons land heeft op 20 jaar tijd 30 procent concurrentiekracht verloren. Een van de hoofdredenen was de loonkostenhandicap t.o.v. onze buurlanden. Volgens de Expertengroep Concurrentievermogen en Werkgelegenheid is dit zo’n vijf procent. Toen Kris Peeters nog minister-president van de Vlaamse Gouw was zei hij zelfs dat onze handicap dertig procent was t.o.v. onze Duitse buurgouw Noordrijn-Westfalen. Vandaag lijdt onze Kris aan selectief geheugenverlies. Elk heeft recht op zijn handicap, ook Peeters. De patronale lasten werden bijvoorbeeld telkens verhoogd om de ongelimiteerde werkloosheidsuitkeringen te financieren. Vakbonden die de bedrijven daar door weggejaagd hebben schreeuwen nu om werk. De daling van de werkgeversbijdrage van 33 naar 25 procent is dan ook een welgekomen ganzenpas op de weg naar een loonlastenkrimp.

Van linkse regeringen verwacht men per definitie belastingverhogingen, betuttelingsdrift en staatscontrole. Ze zijn immers geobsedeerd door de maakbare samenleving. Ons centrumrechts kibbelkabinet is nu in hetzelfde bedje ziek. Na tabak, benzine en alcohol worden vetten en suikers nu ook op de index van het politiek fatsoen geplaatst. Na roken wordt zwaarlijvigheid ook een officieel beschavingsdeficit. Dat doet immers de belastingkassa rinkelen : een ongebreidelde zondebelasting om onze slechte gewoonten af te leren. Stigmatiseer een bepaalde groep en je kunt ze onbeperkt belasten om ze zogezegd tegen zichzelf te beschermen. Windowdressing van een inhalerige overheid: de accijnzen op benzine stijgen al meer dan een eeuw, het heeft geen automobiel van de weg gehouden. Integendeel. Nobelprijswinnaar economie Milton Friedman wist het al langer :“Many people want the government to protect the consumer. A more urgent problem is to protect the consumer from the government“.

Een taxshit

Politici vellen een oordeel over bepaalde levensstijlen. Wie die ascetische pseudo-moralisten niet volgt moet dit voelen in de portemonnee. Een subtiele vorm van gezondheidsbetutteling met het alibi dat onze verzorgingsstaat de gezonde mensen verplicht mee te betalen voor de ongezonde medemens. Deze jaagt immers de gezonde op kosten, dus wordt het een plicht om gezond te leven. Dit is even absurd als beweren dat iedereen de plicht heeft om rijk te worden, want de rijken betalen mee voor de armen. De Fat Food Tax op frisdranken is een platte nieuwe belasting met een paternalistisch randje. Een truc van Luie Charel om het gat in de staatskas te dichten. Honderd euro beloven aan de werknemers met het laagste inkomen ter compensatie is een schouderklopje met een groot tjevengehalte om het zuur van de maatregelen door slikken. Een goednieuwsshow zonder concrete invulling. De taxshift is eerder een taxshit met een diarree aan nieuwe belastingregels. Enkel door eenzame opsluiting met geheelonthouding in een klooster, waar men bij kaarslicht alcoholvrij bier brouwt of zoutloze kaas en suikerarme confituur maakt, ontsnap je aan deze taxshi(f)t.

De middenklasse, de spaarder en wie braaf tussen de lijntjes kleurt betaalt weerom het gelag. Onze impliciete belastingvoet op kapitaal is nu al ruim 30 procent, zo’n drie procent boven het Europees gemiddelde. Deze regering doet er nog een schepje bovenop. De Roerende Voorheffing werd in de vorige legislatuur al van 15 op 25 procent gebracht, nu wordt het 27 procent. Het couponneke van Jan Modaal, die al tevreden mag zijn met een rente van 2 procent op zijn spaargeld, wordt nu door de fiscus afgeknipt. De nieuwe speculatietaks is ook een pestbelasting waarvan de administratieve controlekost de opbrengst ruim zal overtreffen. Een politieke dooddoener om zogezegd aandelenspeculatie tegen te gaan. Onze bewindslui worden doodgravers van het risicokapitaal, de zuurstof van de bedrijven.

Elke begrotingscontrole is een interne strijd tussen de regerende politieke partijen om de perceptie. De achterban moet gesust worden. Wie vooraf zegt dat er niet aan de huur of de salariswagens mag gemorreld worden wint de perceptie, als blijkt dat hun taboes achteraf niet in het besparingspakket zitten. Het zijn echter pyrrusoverwinningen in de strijd om de volksgunst. Eerder volksverlakkerij. Elke partij krijgt zijn zoethoudertje terwijl deze taxshift veel zuurtjes bevat. Een aanslag op de middenklasse die nu al twee derden van de belastingen ophoest. Van de beloofde structurele fiscale hervorming, van een eerlijker belastingheffing, laat staan van een belastingverlaging, is er niets in huis gekomen.

Voor de afbraak van onze fiscale koterij is er zelfs nog geen eerste steen weggekapt. Een verlaging van de lasten op arbeid, door een verhoging van de belastingen op de arbeider in te voeren, is een maatschappelijke nul-operatie. Deze taxshift zal bij creatie van extra jobs binnen een beter economisch klimaat eerder de schatkist dienen dan de bevolking. Een echte taxshift moet beiden dienen. Het had een onderdeel moeten zijn van een volledige fiscale reorganisatie. Een fiscale revolutie die ons bevrijdt van de huidige fiscale complexiteit en absurditeit.

Een vlaktaks met sociale correcties voor een waardig leven, gekoppeld aan een ontvetting en inkrimping van de overheid, het wegwerken van subsidieprofitariaat, het bestrijden van politieke en ambtelijke fraude en belangenvermenging, zou efficiënter en socialer zijn dan de schuifspelletjes van Michel en Co. De N-VA, de partij van de verandering is gedegradeerd tot partij van de verankering: de klassieke Belgische politieke cultuur van pappen en nathouden. Afgegleden tot een genetisch gemodificeerde rechtervleugel van de CD&V.

We betalen de hoogste belastingen van de wereld maar het debat dat we blijven voeren is welke belastingen nog omhoog moeten. Terwijl de echte structurele maatregelen zouden moeten bestaan uit het omlaag halen van ons overheidsbeslag van 54 procent. Straks wordt ieder die niet rookt, niet drinkt of niet per auto rijdt nog van belastingontduiking beschuldigd.