Schrijfster Heleen Debruyne publiceerde dit jaar Vuile lakens, een boek over seksualiteit. En ze liep haar eerste blauwtje op.
Wat hebt u in 2017 voor de allereerste keer gedaan?
Een blauwtje lopen. Dat was mijn voornemen voor 2017. Nu ja, het moest van Anais Van Ertvelde, met wie ik Vuile lakens heb geschreven. Ik heb me kwetsbaarder opgesteld. En dat was leerrijk.
Welke persoonlijke overwinning hebt u behaald in 2017?
Ik zie het leven niet als een weg vol hindernissen in de richting van mijn ideale zelf. Jezelf overwinnen, de beste versie van jezelf zijn: ik heb een hekel aan dat zelfhulpboekentaaltje.
En welke nederlaag hebt u geleden?
Wat een vreselijke vraag! Ik probeer iets uit nederlagen te leren en vergeet ze vervolgens meteen.
Waar hebt u het meeste plezier aan beleefd?
Aan Vuile lakens schrijven.
Welk nieuwsfeit was voor u het meest betreurenswaardig?
Alles rond Donald Trump blijft surreëel.
Hebt u te veel of te weinig tijd besteed aan sociale media?
Sowieso te veel, maar ik denk niet dat mijn werk daaronder geleden heeft. Dat je je dat moet afvragen, is eigenlijk al absurd.
Hebt u minder vlees gegeten? Minder alcohol gedronken?
Ik eet al jaren alleen vlees bij mijn grootmoeder of op restaurant. Dat alcohol funest is, weet ik, maar het is een prettig deel van mijn sociaal leven. Zolang het zonder excessen kan, vind ik het oké.
Over welke kwestie bent u anders gaan denken?
Ik heb meer wetenschappelijke werken gelezen over sekseverschillen, een ingewikkelde kwestie die daarom ook aan de wetenschap moet worden overgelaten.
Wat hebt u gemist in 2017?
Mensen die kunnen toegeven dat ze zich vergist hebben.
Wat had u dit jaar beter willen doen?
Ik heb weinig zin in zelfkastijding. Ik ben een slechte katholiek.
Wat waren uw favoriete plekken, dit jaar?
Mijn schrijfplekken: het ouderwetse Franse kustplaatsje Hyères, waar vooral bejaarden zitten, en mijn bureau. Misschien komt dat laatste ook wel omdat de rest van mijn huis een rommeltje is.
En wat was uw mooiste moment?
De boekvoorstelling van Vuile lakens: een trouwfeest voor iemand die er nooit een zal geven. Een boek vieren is ook mooi, nee?
Welke goede daad hebt u verricht?
Ik kook soms voor vrienden die niet kunnen koken – telt dat? En ik betaal voor goede journalistiek zoals Apache, De Correspondent en af en toe De Morgen. Mijn Knack-abonnement heb ik van mijn grootvader geërfd. Als je klaagt over de media, moet je ook naar het verdienmodel kijken.
Welk boek, welke plaat, film of tv-serie zou u dit jaar cadeau doen?
Ik heb Fear of Flying van Erica Jong ontdekt, een roman (uit 1973, nvdr.) over een vrouw die haar seksualiteit verkent. En Wil van Jeroen Olyslaegers heb ik al vaak cadeau gegeven. Dat leert je nog beter de morele dubbelzinnigheid tijdens de Tweede Wereldoorlog begrijpen dan de televisiereeks Kinderen van de collaboratie.
Knack heeft actrice-regisseur Hilde Van Mieghem tot Vrouw van het Jaar uitgeroepen. Vindt u die keuze terecht?
Ja, omdat zij zo onterecht zo ongelofelijk veel drek over zich heen heeft gekregen. Als haar verkiezing door Knack een statement was, is dat gelukt. Tegelijk is het triest dat ze daarom verkozen moest worden, en niet om wat ze maakt.
Bent u tevreden over uw scores in Knacks Kwartet van het Jaar?
Ik moet ooit eens van het onderwerp seks wegraken – benieuwd wat dat zal doen met mijn groeimarge. En ik kan ermee leven dat ik er niet al te aaibaar uitzie.
Wat wilt u verwezenlijken in 2018?
Ik doe niet aan goede voornemens. Toch niet meer sinds dat blauwtje. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
