‘Paul Magnette is geen rode ridder maar de heraut van een Failed State’

Jean-Marie Dedecker is niet mals voor Paul Magnette. ‘Elk heeft recht op zijn achterlijkheid, maar als Magnette nog eens een aanval krijgt van schizofrene zelfdestructie, kunnen we misschien een ‘Boudewijntje’ doen.’

Voor zijn verzet tegen CETA kraait Paul Magnette als een haan maar kreeg eigenlijk nog geen kruimel om een dode mus te voederen. Daar gaat het echter niet om, het gaat om de perceptie. And the winner is dan Paul Magnette, de rode David die het opneemt tegen de Europese en Canadese Goliath. De strijd van de Waalse socialistische voorman tegen de CETA heeft niets te maken met inhoudelijke bezwaren tegen het verdrag. De Waalse export naar Canada bedraagt nog geen 200 miljoen euro, waarvan dan nog een vette schijf voor rekening van machinebouwer Caterpillar die straks de Waalse fabrieksdeur achter zich dichttrekt. Van de overzeese handel met Canada ligt Magnette dus niet wakker. Vlaanderen neemt er immers 90% van voor haar rekening. Wallonië profiteert automatisch van het Vlaamse manna: de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië liggen met grendels vastgekluisterd en zijn met alarmbellen in de grondwet gebetonneerd. De factuur van de collateral damage wordt door Vlaanderen toch vereffend. De Europese oekaze van Magnette is zuiver profileringsdrang voor de eigen achterban. Niets is lonender dan de underdogpositie. Een knellend steentje leggen in de laars van de oligarchen om tegen de schenen van zijn eigen politieke tegenstanders te kunnen schoppen. Opportunistisch pestgedrag. Hij zet zijn politieke rivaal Charles Michel een rode neus en een blauw oog. Hij steekt de communistische PTB van volksmenner Raoul Hedebouw op links voorbij en Elio Di Rupo mag ook terug de kast in, relikwie van decennialang socialistisch cliëntelisme. De rode tsaar is dood, leve de nieuwe tsaar. Hij ontpopt zich tot de populistische Tsipras van de Lage Landen, en wordt op het schild gehesen door de geitenwollensokken brigade en een legertje ngo’s. Niet-gouvernementele-organisaties krijgen subsidies van het gouvernement om gouvernementele organisaties te bestrijden. Ze zijn per definitie links en ageren tegen alles wat ons vooruitgang heeft gebracht. Ecolo dus ook in de zak van Magnette.

Ik raad die wereldverbeteraars de lectuur aan van Branco Milanovics Global Inequality over de globalisering en de vrijhandel. In zijn beroemde grafiek “De olifant” tekent hij de groei van het reële inkomen van arm naar rijk over de hele wereld van 1998 tot 2008. De middenklasse van opkomende landen als China en India gingen het meest vooruit evenals de allerrijksten in het Westen. Het minst vooruit ging de lagere middenklasse in het Westen en de armste 5% zoals de bevolking van Sub-Sahara-Afrika (maar niet achteruit). De ongelijkheid tussen de landen nam dramatisch af en enorme groepen mensen gingen er enorm op vooruit. De winnaarscultus van het harde kapitalisme heeft echter ook verliezers voortgebracht, maar zelfs econoom Thomas L. Friedman moet toegeven dat geen enkele alternatieve ideologie de brutaliteiten van het kapitalisme kan elimineren zonder te raken aan de levensstandaard. Vrijhandelsakkoorden zijn een wezenlijk onderdeel van die vooruitgang. Het handelsakkoord dat de EU enkele jaren terug met Zuid-Korea afsloot deed bijvoorbeeld onze export met de helft stijgen. “Globalisering en vrijhandel zorgden voor een spectaculaire herverdeling van kansen en rijkdom op planetaire schaal” betoogt econoom Peter De Keyzer “Het consumptiegedrag van de westerse middenklasse was effectiever dan eender welk programma van ontwikkelingshulp, het was de grootste vrijwillige welvaartstransfer uit de geschiedenis.”

Wat hebben de dik betaalde PS-mandatarissen dan uitgevlooid in het Europees parlement?

Door de delokalisatie van de traditionele industrie zoals de métallurgie en een jarenlange socialistische vakbond-gestuurde economie (51% van de actieve bevolking werkt er voor de overheid) behoort Wallonië echter tot de losers van de globalisering. De verliezers van de meritocratische race gaan gebukt onder een dalend zelfrespect. Om dit gevoel van vernedering en onbehagen om te zetten in trots, klopt Magnette nu op de nationalistische trom. Eigen regio eerst, maar zijn ethische bezwaren over CETA staan in schril contrast met zijn pragmatische handelsgeest voor de wapenfabriek FN in Herstal en haar Saoedische klanten. Ik heb het ook niet voor het regentesk establishment van Eurocraten die de natiestaat wegredeneren, terwijl het voor velen nog een laatste strohalm van identiteit is. Maar als 37 van de 38 nationale en regionale Europese parlementen het verdrag reeds goedkeurden, dan leef je in een andere realiteit om het uit plat electoraal gewin en scoringsdrift te verwerpen.

Het CETA-verdrag werd al in april 2009 in Praag boven de doopvont gehouden en in 2014 werden de definitieve teksten al door een triumviraat van Europese Mandarijnen geparafeerd in het Canadese Ottawa. Di Rupo was toen premier van ons land en Herman Van Rompuy hield er de pen vast voor de EU. Het werkstuk over de CETA is 1600 pagina’s dik met 230 bladzijden aan teksten, en meer dan 1300 pagina’s gewijd aan gedetailleerde toelichtingen zoals de kleur van de steur, de walm van de zalm en de smaak van de pastinaak. Oostenrijkers, Bulgaren en Roemenen schreven er addenda en annexen bij. Onze landbouwers krijgen jaarlijks al 50 miljard euro uit de Europese subsidieruif. De Canadezen mogen nu rundvlees invoeren, maar beperkt tot 0.5% van de jaarlijkse rundvleesconsumptie in de EU. Onze boeren zullen er geen biefstukje minder door verkopen. Het Duits Grondwettelijk Hof boog zich over de arbitrageregels. België heeft al een 40-tal bilaterale verdragen ondertekend die onderworpen zijn aan de internationale investeerder-staatsarbitrage, van Ghana tot Liberia en Oeganda. Corrupte landen met meer zwarte dan witte economie. Magnette is voor zijn arbitrage-demarche waarschijnlijk in de leer geweest bij de Amerikanen. Ook deze hebben liever dat hun handelsgeschillen behandeld worden door de “gespecialiseerde” koophandelsrechtbank van pakweg Neufchâteau. Zelfs de sport heeft haar arbitrage-tribunaal. Wie slikt of prikt en in de dopingpot plast in Moskou of Timboektoe moet in beroep naar het TAS (Tribunal Arbitral du Sport) in het Zwitserse Lausanne. We kreunen al onder de regelzucht en de reglementitis, maar na 7 jaar onderhandelen hadden de Waalse parlementairen blijkbaar nog geen tijd gehad om het verdrag te bestuderen. Wat hebben de dik betaalde PS-mandatarissen dan uitgevlooid in het Europees parlement? Waren ze ingedommeld op een bed van rode rozen?

Van grondleggers tot dwarsliggers

Vrijhandelsverkeer is een van de grondbeginselen van de Europese Unie en werd er nu onderuit geschopt door één van haar zes Founding Fathers. Van grondleggers tot dwarsliggers. In 1779 vernietigde Ned Ludd in de Britse Midlands twee weefmachines om de wevers manueel aan de slag te houden. Zijn volgelingen, de Luddieten, een protestbeweging tegen technologische vooruitgang, chanteerden fabriekseigenaren met dreigbrieven en vernietigden machines. Naast het saboteren van handelsverdragen willen onze Waalse tollenaars nu ook nog een belasting heffen op automatisering en een robottaks invoeren. De 19 Brusselse gemeenten hebben zo’n 800 verschillende belastingreglementen, waaronder zelfs een PC-taks. In Vlaanderen heeft men ondertussen de heffingen op keldergaten afgeschaft en, op 67 archaïsche gemeenten na, ook op drijfkracht. Elk heeft recht op zijn achterlijkheid, maar als Paul Magnette nog eens een aanval krijgt van schizofrene zelfdestructie kunnen we misschien een Boudewijntje doen : hem 24 uur van de macht aborteren wegens ” tijdelijk in de onmogelijkheid om te regeren“. We kunnen ook nog een referendum houden over een WALEXIT voor de neoluddieten. Laat ons dan maar scheiden, Waalse vrienden. Dan kunnen jullie zelf de socialistische heilstaat installeren, en kan Vlaanderen het infuus afkoppelen, om de baxtereconomie van de Borinage uit de palliatieve zorgen te helpen.