Parijs: ‘Verpletterende stilte van links is tekenend voor de ontreddering van het correcte denken’

Parijs op 13 november was een mokerslag voor vele ideologische zekerheden, aldus Luckas Vander Taelen. ‘Misschien bieden deze dramatische gebeurtenissen een historische kans aan links om zich aan een deugddoende herbronning te onderwerpen.’

“Dit doet me denken aan de maanden vóór de oorlog” zei mijn 88-jarig moeder me. “Net dezelfde angstige sfeer.”

Zij heeft de realiteit van die oorlog meegemaakt en kende de vreselijke loopgrachtenverhalen van haar vader over de Eerste Wereldoorlog. Maar de meesten onder ons beleven dat akelige gevoel van een dreigende oorlog voor het eerst, na de aanslagen in Parijs en de daarop volgende militaire “bezetting” van Brussel.

Het succes van de Europese eenmaking heeft ervoor gezorgd dat conflicten niet meer gewelddadig worden opgelost zoals dat vroeger de regel was. En zo zijn in West-Europa generaties opgegroeid die geen oorlog gekend hebben.

Misschien is dat wel de eerste opdracht voor het onderwijs na de schok van 13 november: aan jonge mensen uitleggen dat het belangrijk is de verwezenlijkingen van onze samenleving te koesteren. En dat vrede geen godsgegeven eeuwigdurend geschenk is, maar een tijdelijke toestand, die enkel kan blijven duren als we ons bewust zijn van wat ons bedreigt en bereid zijn om desnoods met geweld onze democratie te verdedigen.

Parijs deed ons brutaal ontwaken uit het naïeve, vooral door weldenkend links gekoesterd wereldbeeld dat nu meer en meer op een gevaarlijk waanbeeld lijkt: dat alle conflicten harmonieus op te lossen zijn. Dat is een nobel streven , maar wie tegen onheil wil beschermen, heeft weinig aan een optimistische wereldvisie die een realistische analyse van de maatschappij in de weg staat.

We zijn verwend door jaren van vrede, zelfs de Koude Oorlog is in het beste geval nog een verre herinnering. We zijn vergeten dat er altijd gewelddadige conflicten zullen zijn en dat niet alles op te lossen is door een goed gesprek. Onze verblinding is zo groot dat we het Kwade niet herkennen, zelfs als het door Parijs, Beiroet of Bamako dwaalt en de straten bezaait met de lijken van onze vrienden.

We weten niet meer hoe we op geweld moeten reageren, we willen geen oorlog, we geven ons nog liever over. De ontreddering is totaal: theaterregisseur Luc Perceval vroeg zich meteen na de aanslagen op Radio 1 af of we niet beter met IS zouden gaan onderhandelen. Waarover, vraag ik me dan af? Over onze totale onderwerping aan een krankzinnige, moorddadige ideologie? Daarover ging Soumission, de helaas visionaire roman die Michel Houellebecq net na de aanslagen op Charlie Hebdo eerder dit jaar uitbracht.

13 november was een mokerslag voor vele ideologische zekerheden. De verpletterende stilte van links nu is tekenend voor de ontreddering van het zelf opgelegde correcte denken, dat de tekens van het groeiende fundamentalisme niet wou zien, uit angst beschuldigd te worden van islamofobie. En er een haast principieel schuldgevoel op nahield dat alle onheil in de wereld aan westerse interventies, kolonialisme en imperialisme toeschreef.

De vertrouwde en geruststellende antwoorden op complexe vragen waren even leeg als voorspelbaar. De islamitische allochtonen waren voor links het nieuwe proletariaat; de sluipende, nefaste impact van een fanatieke religie werd genegeerd of in het beste geval geminimaliseerd. Voor elke Syriëstrijder zocht men een excuus van sociale achterstelling, dat ook het alibi werd voor het baldadig geweld van straatbendes. De schrijnende verdrukking van islamitische vrouwen werd goedgepraat vanuit een principieel cultuurrelativisme, dat de universele waarden van de Verlichting reserveerde voor de autochtone bevolking en ontzegde aan allochtonen.

Misschien bieden deze dramatische gebeurtenissen een historische kans aan links om zich aan een deugddoende herbronning te onderwerpen en definitief af te stappen van de marxistische paradigma’s die hun ondeugdelijkheid bewezen hebben.

Die vastgeroeste overtuiging van het eigen politiek correcte gelijk heeft er voor gezorgd dat links langzaam vervreemd is van de gewone burger, die al lang niet meer luistert . Dat zal wel veel politieke moed vergen, maar blijven zweren bij vertrouwde versleten linkse mantra’s zal de aangetaste geloofwaardigheid van links tot niets herleiden…