Open brief aan John Crombez

Jean-Marie Dedecker schrijft een open brief aan streekgenoot John Crombez, die wellicht de nieuwe voorzitter van SP.A wordt. ‘Ik heb niets tegen de gelovigen van de Linkse Kerk, beste John. Integendeel. Alleen heb ik gezien dat veel van hun priesters en kardinalen niet deugen.’

Beste John,

Een paar jaar geleden, toen je fraudeminister werd, heb ik je ook al een briefje geschreven. Ik feliciteerde je onder andere met je hardwerkende ouders. Stachanovisme op een handdoek.

Je vader die als scheepstekenaar ook nog dagelijks bijkluste als vislosser en je moeder die in ’t zwart poetste bij de lokale dorpsnotabelen. Studies van de koters kostten geld. Je was echter verbolgen omdat ik je als minister, in je onverdroten heksenjacht op de fraudeurs, zo gewezen had op de balk in je eigen oog, verborgen achter de demagogie over de splinters in de ogen van de anderen. Mijn vader was “kleine staatsambtenaar” en kluste meer bij dan hij in zijn loonzakje vond. Hij weigerde de knieval om, met een partijlidkaart en moreel prostitutiegedrag, carrière bij de Staat te maken. Er bestond geen witte en geen zwarte kassa, alleen mijn moeders portemonnee en zeven hongerige kindermondjes. Ik ben fier op hen.

Geloof het of niet, beste John, ooit was ik adept van het linkse gedachtegoed. Een T-shirt van Ché, alle macht aan de arbeiders en baas in eigen buik. Als judoca reisde ik tientallen keren achter het IJzeren Gordijn en over de Berlijnse Muur naar de kameraden in De Unie der Socialistische Sovjetrepublieken. Ik ontdekte al vlug dat in de rode heilstaten iedereen gelijk was in armoede, maar enkelingen meer gelijk waren in rijkdom. Het eten stond er op de bon, en het woord vrije meningsuiting mocht er zelfs niet gespeld worden. De goelag lag om de hoek. Mijn jeugdpuistjes veretterden al snel tot ideologische zweren.

Ons socialisme vergelijken met het Oost-Europese is intellectueel oneerlijk, maar hier is het ook verworden tot een plichtenleer en een gedragscode, met regels die gelden voor anderen, maar waarvan je eigen beleidsmensen vrijgesteld zijn. Het zit in de rode genen.

Even ter illustratie: vooraleer Gerry Kneteman beroepsrenner werd en later zelfs wereldkampioen, werkte hij als bouwvakker aan een kast van een villa. Die bleek eigendom te zijn van de voormalige Nederlandse socialistische premier Joop Den Uyl. Toen Den Uyl bij zijn optrekje verscheen werd hij door de Kneet aangesproken:

– “Dag Meneer Den Uyl, u bent toch socialist?”

“Jazeker, ik ben socialist” repliceerde de premier.

– “Nou, ik zou later ook socialist willen worden”…

Ik heb niets tegen de gelovigen van de Linkse Kerk, beste John. Integendeel. Alleen heb ik gezien dat veel van hun priesters en kardinalen niet deugen. Lui die zich niet meer afvragen hoe ze het volk kunnen dienen, maar hoe het volk hen kan dienen.

Volgens de Londense excentrieke burgervader Boris Johnson is socialisme mensen omkopen met hun eigen geld. Na 15 jaar parlementaire ervaring noem ik de socialistische bobo’s eerder kapitalisten met de centen van de belastingbetaler. Ze staan zo dicht bij de mensen dat ze in hun zakken zitten. Zeggen dat men links is, is de enige manier om tegelijkertijd een dikke portefeuille te hebben en toch een goed geweten. Veertig jaar dogmatisch socialisme hebben Wallonië gedegradeerd tot een democratie van steuntrekkers. Gesubsidieerd verval, zowel op ideologisch als op economisch vlak, met de staat als zelfbedieningszaak en de Parti Socialiste als gelegaliseerde verpakte treurnis. “Macht dient tot niets als je die niet durft te misbruiken” zei de vermoorde André Cools ooit.

Dat staatskapitalisme heeft geleid tot normvervaging waardoor het overschrijden van de grens van de corruptie eerder als regel aanvaard werd dan als uitzondering. De klassenstrijd was een socialistische verdienste, maar het is een revolte die ver achter ons ligt. De gemiddelde kip wordt tegenwoordig beter behandeld dan de meeste mensen in het begin van de vorige eeuw. Nu zitten werknemers naast werkgevers in voetbalstadions oerwoudgeluiden te maken naar jongens met meer geld en tattoos dan hersencellen. De traditionele volkspartijen zijn door erosie in electorale vrije val. De christendemocratie verdampt als wijwater in een wereld vol ongelovigen, en een arbeiderspartij kwijnt weg in een postindustriële samenleving met een groeiende middenklasse. Ze houden alleen nog stand via de machtige zuilen, gefinancierd met overheidsgeld.

Na Denemarken en Frankrijk spenderen wij het meest aan sociale uitgaven van de ganse wereld. We zijn zelfs Europees herverdelingskampioen. Moeten we de krimpende welvaart dan nog meer verdelen, beste John? Of moeten we de kansen vermenigvuldigen om meer welvaart te creëren? Dat is de essentiële vraag. Er zijn zelfs economen die beweren dat systematische herverdeling lijdt tot kapitaalconsumptie, met als gevolg dat ieders arbeid minder productief wordt en iedereen dus armer. Maar wie de economie wil versterken om de sociale zekerheid te vrijwaren wordt door de syndicale bloedbankretoriek neergesabeld.

Niet dat ik je de les wil spellen, beste John, ik ben al lang verdronken in het goudvissenbokaal van het kortstondig succes. Maar – volgens mijn bescheiden mening – hebben jullie je eigen beginselen in de uitverkoop gezet.

Jullie verdedigden niet meer de arbeid maar de luiheid. Jullie staken je tong uit naar de middenklasse, de hardwerkende burgers die gepluimd worden door de boven- en de onderkant. Die in de buidel moeten tasten als ze een paar kilometer te hard rijden, terwijl de politie lachend toekijkt wanneer de sacoche van hun moeder wordt gejat. Ze krijgen elke dag een preek over de heerlijkheid en de harmonie van de multiculturele samenleving, terwijl ze er meer de lasten dan de lusten moeten van dragen.

Jullie namen een godsdienst in bescherming die haaks staat op alle principes waarvoor links zou moeten staan, van homofoob tot misogyn. Jullie gaven aan de imam terug wat je op de bisschop duurzaam veroverd had. Politiek correcte overstretching.

Jullie bevolen zelfcensuur aan en plaatsten de vrije meningsuiting in de uitverkoop. De valse tol voor de maatschappelijke multiculturele vrede. “In de kerk heb ik nooit zo’n censuur gevonden als in de SP.A” zei gewezen senator Staf Nimmegeers me ooit.

Je partij is verkleurd tot een nihilistisch machtsvehikel in plaats van een linkse ideeënfabriek. Je gedachtegoed wordt niet meer uitgedragen door arbeiders maar door subsidielikkers en een beau monde van zelfverklaarde progressieven die zich schuldig voelen voor hun eigen bevoorrechtheid. Uitgeteerd, van biefstukkensocialisme naar loft- en bakfietssocialisme. Vertrouwen wordt aangevoerd per kruiwagen maar afgevoerd per container. In plaats van een meritocratie van arbeiders verwaterde je partij tot een erfelijke dynastie. De zoontjes- en dochterfabriek van oude politieke krokodillen installeerde een familiecratie van erfelijke mandaten. Tobback, Van den Bossche, Detiège, Vanvelthoven, Claes … velen hadden last van paranoïd parenting. Een syndroom waarbij kindjes te vroeg naar verrijkende activiteiten worden geleid. Een broederstrijd slaat nu diepe wonden, die uitvergroot worden door dezelfde schizofrene journalistieke roedel die vroeger even gretig lippendienst verleende als jullie nu verscheurt. Hoe kleiner de wezenlijke verschillen tussen twee partijen, des te bitterder hun wederzijdse haat. Kaïn & Abel. Het gezellig socialisme is zo verworden tot een wereld van messentrekkers met meer politieke afrekeningen dan in de verzamelde werken van William Shakespeare.

Dat je de voorzittersverkiezingen wint, staat buiten kijf. Tobback is gesneuveld op het veld van het Peter Principle: je gaat zo ver tot je je onbekwaamheid bewijst. Als kroonprins van de Keizer van Oostende hoop ik dat je beleid beter wordt dan 20 jaar rode machtuitoefening in je thuisstad. Het economisch kerkhof is kampioen in kindarmoede (27,4%) onveiligheidsgevoel (19,5%) en werkloosheid (12%). Verdoken miserabilisme in het tochtgat aan de Noordzee. Het heeft alleen de wind- en immobiliënboeren geen windeieren gelegd.

Ik duim voor je, beste John, je hebt de wind in de zeilen.