‘Onze Europese leiders zijn moraalriddels op de kansel, maar angsthazen in het veld’

‘Het is merkwaardig dat wij de nieuwkomers een boterbriefje laten ondertekenen, waarin zij moeten verklaren onze elementaire rechten te zullen eerbiedigen, terwijl onze leiders meer en meer vluchtgedrag vertonen als het om de verworvenheden van de Verlichting gaat’, vindt Jean-Marie Dedecker.

Terwijl het antiterreur orgaan OCAD waarschuwt voor nieuwe aanslagen. Terwijl één op de vier bedrijven Zaventem mijdt en het een dagje kost om er binnen of buiten te geraken. Terwijl de bommen nog altijd kraters slaan in onze economie en schokgolven veroorzaken tot in de uiterste hoeken van ons land. En terwijl Brussel nog op apegapen ligt, verliezen onze beleidsmensen zich in een belabberd crisismanagement, ideologisch gekrakeel en in communautair bekvechten in de nationale praatbarak. Onze minister van Binnenlandse zaken Jan Jambon moest er spitsroeden lopen omdat hij in een interview gezegd had dat “een significant deel van de moslimgemeenschap danste naar aanleiding van de aanslagen”. In wezen een contradictio in terminis, want de bikkelharde salafistische vorm van de islam verbiedt elke vorm levensvreugde, laat staan een vreugdedans.

Onze vicepremier werd door de scherpslijpers van de (on)verdraagzaamheid op de rooster gelegd voor het woord “significant”, in de enge betekenis van “representatief”. Dooddoeners als stigmatiseren en het wij- zijverhaal waren niet uit de medialucht voor proleten die liever semantisch om de hete brij heen dansten dan de kern van het probleem te zien. Nationale roeptoeter Dyab Abou Jahjah en zijn CTIB-supportersclub (Het Collectief tegen Islamofobie in België) stapte zelfs naar de rechtbank om de minister aan de schandpaal te nagelen. De gedachtepolitie van Unia waakte ook. Inquisitiepolitiek met een hoge profileringsdrang. Lui die op ieder vermeende discriminatieslak een sleuf zout trachten te leggen zouden beter eerst bij zichzelf te biechten gaan. Als 7.000 deelnemers bijvoorbeeld significant zijn voor de aanhangers van de 160 verenigingen die de mars tegen de angst organiseerden, dan vertegenwoordigen die verenigingen amper de mening van een kaartersclub uit pakweg Zichen-Zussen-Bolder.

Supportersclub van Adbeslam

Het zou nochtans al volstaan voor de verontruste volksvertegenwoordigers om de beelden op te vragen van de joelende en stenen gooiende supportersclub van Salah Abdeslam om Jan Jambon de absolutie te geven. Ze kunnen ook hun oor ook te luisteren leggen bij brandweerman Cedric De Valck: “Op het Liedtsplein in Schaarbeek stond een groep moslims die applaudisseerden en gebaarden ons te onthoofden bij de terugkeer van een interventie met betrekking tot de aanslagen van vandaag”. Zijn getuigenis werd bevestigd door de vakbonden. Het moet nochtans moeilijker zijn voor deze linkse burchten van conservatisme om het grote gelijk van een rechtse politicus als onze vicepremier te beamen, dan voor de paus om voorbehoedsmiddelen te propageren.

Op de hitparade van de IS-sympathisanten op de sociale media staat ons landje met stip op nummer drie genoteerd na Qatar en Pakistan.” Volgens bevriende leerkrachten beschouwt 90% van de leerlingen van 17 en 18 de terroristen van Parijs als helden. In de tram hoorde ik dat sommige jonge reizigers Salah Abdeslam verheerlijkten” zei Yves Goldstein. Als amper 10% waar is van wat deze kabinetschef van Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) beweert, dan bevestigt dit een significant maatschappelijk, cultureel en pedagogisch probleem. “Er zou zelfs” en ik citeer “een college van islamitische theologen zich verzet hebben tegen een minuut stilte vrijdag in de moskeeën ter nagedachtenis van de slachtoffers van de aanslagen, omdat er geen theologische teksten over bestaan en omdat er niet kan opgeroepen worden tot medeleven met ongelovigen tijdens een islamitische dienst.”

Rekening doorsturen naar klokkenluiders

Ik verwacht daarom eerder welgemeende excuses van ministerbashers en dwalende praatbarakkers als Emir Kir (PS), Najima Lanjri en Veli Yüksel (CD&V). Olivier Mangain (DéFi) liet zich ook niet onbetuigd in de poging tot kruisiging van Jambon. Dergelijke wereldvreemde dansmariekes en wegkijkpolitici, die enkel bekommerd zijn om hun grootstedelijke allochtone achterban, hebben jarenlang een struisvogelpolitiek gepropageerd dat vandaag in ons gezicht ontploft, en willen nu nog onbeschaamd de rekening doorsturen naar de klokkenluiders.

Ze blijven er verkeerdelijk van overtuigd dat er een “moslimelectoraat” bestaat die zijn stem niet bepaalt op grond van de politieke ideeën van de kandidaten, maar op grond van de mate van sympathie voor moslims waarvan ze dan ook voortdurend getuigen. Zo beledigen zezelf de moslimgemeenschap. Alhoewel de Molenbeekse Hadj Philippe Moureaux de boetepij nog niet heeft aangetrokken is hij toch al aan opbiechten toe. Hij geeft schoorvoetend toe dat zijn mond open valt als hij met Brusselse jongeren over jihadisme praat. Nu nog de andere dhimmi’s.

Wanneer houdt die westerse identiteitsschaamte eindelijk op? Het is merkwaardig dat wij de nieuwkomers een boterbriefje laten ondertekenen, waarin zij moeten verklaren onze elementaire rechten als godsdienstvrijheid, vrije meningsuiting en gelijkheid tussen man en vrouw te zullen eerbiedigen, terwijl onze leiders meer en meer vluchtgedrag vertonen als het om de verworvenheden van de Verlichting gaat. Moraalridders op de kansel, maar angsthazen in het veld. De Duitse satiricus Jan Böhmermann heeft met zijn scabreuze gedicht “Erdogan de geitenneuker” een fatwa van de sultan op zijn hals gehaald. Bondskanselier Angela Merkel knipmeste prompt voor de Turkse dictator om als grootinquisiteur de komiek te laten vervolgen op basis van art.103 uit een oer-Duitse wet. Ze zou nochtans beter moeten weten. Van Charlie naar charlatan. Het Turkse sultanaat staat op de 151^ste plaats op 180 op de index van persvrijheid van Reporters sans Frontières. Poetin doet het beter. Maar Mutti Merkel wordt gegijzeld en gechanteerd door haar vluchtelingendeal met de sultan van het Ottomaanse Rijk, en… In Duitsland wonen 6 miljoen Turken. Potentieel kiesvee mag je niet tegen de haren strijken, liever een beschamende ideologische knieval en prostitueren van de vrije meningsuiting.

Genadeloze provocaties

Niets nieuws onder de zon. Op 25 mei 1939 werd de Brabantse predikant A.M.B. door de Haagse politierechter veroordeeld voor het beledigen van een bevriend staatshoofd. De onverlaat had Adolf Hitler een boef genoemd. Het Turkse consulaat in Rotterdam riep afgelopen week op om namen door te geven van Nederlandse onderdanen die Erdogan beledigen. De Hollandse cabaretiers reageerden agressiever en moediger dan hun Vlaamse collega’s. Youp van ’t Hek hekelde prompt zijn koningin Maxima voor het bloederig familiaal verleden van haar vader onder het regime van de Argentijnse dictator Videla, en Hans Teeuwen provoceerde genadeloos met een persiflage ” Ik ken Erdogan nog uit de tijd dat hij een jongenshoertje was in Istanboel”.

Majesteitsschennis is in ons koninkrijkje ook nog altijd onderworpen aan een vorm van halsrecht. Levensgevaarlijk. Bij de eedaflegging van Koning Boudewijn op 17 juli 1951 riep Julien Lahaut “Vive la République“. Enkele dagen later werd hij vermoord. Patrice Lumumba las de Levieten van onze vorst bij de onafhankelijkheidsverklaring van Congo. Op 17 januari 1961 werd hij gemarteld en geëxecuteerd. In beide gevallen: daders bekend maar nooit veroordeeld.

In 2006 werd Paul Kenis uit Lommel tot 8 maanden cel veroordeeld wegens het beledigen van koning Albert II in mails aan Verhofstadt en Onkelinx. Het is hoog tijd dat we majesteitsschennis uit ons wetboek schrappen. Erdogan staat voor onze poorten met zijn kruistocht tegen de vrije meningsuiting, en met de Saksen-Coburgs weet je nooit. Brussel is ook de zetel van onze Europese Mandarijnen en Merkel is al gecapituleerd. Nood breekt wet .“Een satiricus maakt satire, een jongenshoertje bevredigt mannen en een politicus probeert het land te besturen, en als dat door elkaar gaat lopen dan krijgen we een kliederboel.” Een wijs man, die Hans Teeuwen.