‘Natuurlijk overleven kinderen een echtscheiding, maar horen we niet wat hoger te mikken dan dat?’

Duizenden Belgische kinderen hebben niet alleen twee adressen maar ook twee levens. ‘Waarom worden hen geen lidkaarten, abonnementen en diensten op maat aangeboden?’ vraagt Knack-redactrice Ann Peuteman zich af. ‘Zij kunnen er toch niet aan doen dat hun ouders mijlenver uit elkaar wonen of elkaar systematisch tegenwerken?’

Of ze Knack alleen in oneven weken zou kunnen ontvangen, vraagt ze. Eerst snap ik het niet zo goed. Zijn onze interviews dan minder boeiend in even weken? Of zijn onze reportages zo pakkend dat ze veertien dagen tijd nodig heeft om ze te laten bezinken? Niets daarvan. In oneven weken woont ze samen met haar tienerzoon, die ons blad gretig leest. Is hij bij zijn vader, dan blijft ons pakket meestal ongeopend. Een halftijds abonnement lijkt haar dus wel wat. En haar zoon wil ook nog graag deeltijds lidmaatschap van de plaatselijke fitnessclub.

Maar zulke dingen kunnen vandaag dus niet. Hoewel vele duizenden kinderen en jongeren hun tijd, al dan niet evenredig, tussen twee huizen verdelen, bestaan er haast geen lidkaarten, abonnementen of diensten die daar rekening mee houden. Sinds verblijfsco-ouderschap zo’n tien jaar geleden de nieuwe norm werd, verwachten we gigantisch veel flexibiliteit van kinderen. Maar daar krijgen ze ontstellend weinig voor terug.

Alleen scholen houden – vaak noodgedwongen – rekening met het schizofrene leven van sommige leerlingen. Zij het niet allemaal even creatief en gedreven. Er zijn kleuterjuffen die op de klaskalender mama- en papasymbooltjes tekenen bij kinderen die in co-ouderschap leven, steeds meer lagere scholen zorgen er spontaan voor dat alle brieven bij beide ouders terechtkomen en in het middelbaar onderwijs wordt her en der een bagageruimte ingericht waar tieners de spullen kunnen stallen die van ma naar pa moeten verhuizen.

Besognes

Maar in andere domeinen wordt amper rekening gehouden met hun besognes. Waar blijft bijvoorbeeld het trein- of busabonnement dat alleen in even of oneven weken geldig is? Waarom geen krantenabonnementen voor de weken waarin de kinderen er zijn? Dat zou ook handig zijn voor ouders die zelf vier keer per maand verhuizen omdat ze de ene week bij hun kinderen wonen en de andere week bij hun nieuwe partner. Maar vooral: hoe is het mogelijk dat muziekacademies, karateclubs of maneges nog niet op het idee zijn gekomen om tweewekelijkse sessies aan te bieden? Tegen halve prijs. Nu zijn er wel trainers of docenten die toestaan dat een kind maar één week op de twee komt opdagen, maar dat blijft altijd behelpen. Zo’n jongen of meisje maakt dan telkens een halve tekening, krijgt het kleinste rolletje in de opvoering, wordt haast nooit opgesteld in de ploeg. Terwijl zijn vader of moeder dus wel het volle pond betaalt. En dan zijn er ook nog het Globaal Medisch Dossier dat je maar bij één huisartsenpraktijk kan hebben en de bibliotheekkaart en Buzzy Pass waar je geen duplicaat van kan krijgen.

Natúúrlijk zou het anders moeten. Ouders horen zich ook na hun relatiebreuk als volwassen mensen te gedragen. Maar dat doen ze dus niet allemaal. Sommige ex’en blijven elkaar zo treiteren en tegenwerken dat ze het belang van hun kinderen compleet uit het oog verliezen. Dan weigert een moeder haar zoontje naar de voetbaltraining te brengen omdat ze die sport te veel met haar ex associeert, of verdomt een vader het om zijn kroost door de tandarts van hun moeder te laten behandelen. En dan zijn er ook nog de ouders die om praktische of professionele redenen vele tientallen kilometers uit elkaar wonen. Kinderen kunnen daar allemaal niets aan doen, maar toch zijn zij het die er het meest bij verliezen. ‘Ach, kinderen zijn flexibel’, klinkt het dan. ‘Ze overleven dat allemaal wel.’ Natuurlijk overleven ze het. Maar horen we niet net wat hoger te mikken dan dat?