‘Meertaligheid op school: de taalklok terugdraaien is de integratie jaren terugwerpen in de tijd’

‘Pragmatisme is een moral duty, maar nivellering omlaag en aanpassing aan de laagste norm stoppen de ontwikkeling en stagneren de creativiteit’, vreest Jean-Marie Dedecker.

Volgens een visienota van het gemeenschapsonderwijs mogen anderstaligen nu hun moedertaal spreken, zowel in de klas als op de speelkoer. Pragmatisme is een moral duty, maar nivellering omlaag en aanpassing aan de laagste norm stoppen volgens mij de ontwikkeling en stagneren de creativiteit.

https://twitter.com/wduyck/status/935185537438310400Wouter Duyckhttps://twitter.com/wduyck

ter situering: In PISA 2012 scoren allochtonen die thuis Nederlands spreken in Vlaams onderwijs hetzelfde niveau als Zweden/Hongarije. Allochtonen die thuis geen Nederlands spreken halen gemiddeld niveau Kazachstan/Verenigde Arabische Emiraten

— Wouter Duyck (@wduyck) November 27, 2017

In het PISA onderzoek van 2012 scoren allochtonen die thuis Nederlands spreken in het Vlaams onderwijs hetzelfde niveau als die van Zweden en Hongarije. Allochtonen die thuis geen Nederlands spreken halen het niveaugemiddelde van Kazachstan en de Verenigde Arabische Emiraten, twitterde Wouter Duyck, professor cognitieve psychologie aan de UGent. De blootstelling aan Nederlands is immers bepalend voor de schoolprestaties.

Volgens Dirk Van Damme, onderwijsexpert verbonden aan de OESO, is het verschil zelfs 51 punten.

https://twitter.com/VanDammeEDU/status/935169383713988609Dirk Van Dammehttps://twitter.com/VanDammeEDU

In Vlaanderen is verschil in PISA score tussen migrantenlln die thuis Ndl spreken en die thuis een andere taal spreken 51 punten, één van de hoogste verschillen. Is het dan aangewezen de moedertaal in de school te brengen, of eerder ambitieus te zijn in het verwerven van Ndl?

— Dirk Van Damme (@VanDammeEDU) November 27, 2017

De visie van GO! Komt volgens de expert neer op het loslaten van een hoog aspiratie- en kwaliteitsniveau van het Nederlands. Gebruik van de moedertaal kan snel leiden tot segregatie. Wanneer migrantenkinderen te snel teruggrijpen naar hun moeder- of thuistaal wordt de kans kleiner dat ze nog een hoog niveau Nederlands halen. In het hoger onderwijs worden de kansen van de migrantenkinderen dan gehypothekeerd door een gebrekkige kennis van het Nederlands.

Voor elke studie die de moedertaal propageert is er echter ook een doctorandus te vinden die het bekritiseert of elimineert. Er staat altijd een academicus met profileringsdrang op de stoep die met een of ander gesubsidieerd wetenschappelijk onderzoek zijn grote gelijk wil bewijzen. Lui die de zuiverheid van hun ideeën belangrijker lijken te vinden dan de consequenties ervan, en die elkaar graag willen laten zien hoe ruimdenkend en democratisch ze wel zijn. Elke week krijgen we een pedagogische meningendiarree. De maandag moet het Nederlands op de schop en de vrijdag het klasgemiddelde. Van alle Amerikaanse sociaalpsychologen is 89% links en amper 3% rechts. Zou deze intellectuele aristocratie hier ook zo opgedeeld zijn?

De nivellering omlaag van ons onderwijs, om tegemoet te komen aan de achterstand van buitenlandse nieuwkomers, is langzaam aan standaard geworden. De school wordt voor sommige ideologische dogmaboeren geen oord meer van kennisoverdracht, maar een speelplein voor multiculturele promotie en politieke correctheid. Het wordt verdedigd met jeukwoorden als verbinden, inbedden, diversiteit en identiteit. Het nieuwe thuistaalriedeltje komt niet toevallig uit de koker van professor Piet van Avermaet, directeur van Het Steunpunt Diversiteit en Leren van de UGent. We krabbelen niet alleen terug in onze taal maar ook in onze cultuur, tot in het absurde.

Domheid niet bestrijden, maar aangenaam camoufleren

Met de dialoogscholen heeft de katholieke onderwijskoepel de religieuze achterlijkheid terug ingevoerd, nu volgt de taalachterstand. Lieven Boeve, praeses van de Guimardstraat is niet alleen van God los, maar ook van al zijn profeten. Met het loslaten van de taalverplichting gaat nu ook het gemeenschapsonderwijs, waarin de vrijzinnigen vroeger tussen elke boterham en onderpastoor legden, op de knieën voor multiculturele gemakzucht. Getto’s op de speelkoer en in de klas met als voertaal Farsi, Berbers of Turks. De weg van de minste weerstand, niettegenstaande dat het volgens VUB-professor ontwikkelings- en onderwijspsychologie Wim Van den Broeck een grote mythe is dat welbevinden in het onderwijs een noodzakelijke voorwaarde zou zijn voor leren. Hun doel is blijkbaar niet om domheid te bestrijden maar om het aangenaam te camoufleren.

https://twitter.com/wv012/status/935418735690698752Wim Van den Broeckhttps://twitter.com/wv012

Dit is de grootste mythe in het onderwijs, nl. dat welbevinden een noodzakelijke voorwaarde zou zijn voor leren. Dan heeft men niets begrepen van de cognitieve revolutie in de psychologie (cognitie is behoefte op zich en niet secundair).

— Wim Van den Broeck (@wv012) November 28, 2017

De koudwatervrees voor elke aanslag op onze taal heeft historische wortels. De Vlaamse ontvoogdingstrijd was niet alleen een sociale strijd maar ook een taalstrijd. Vlaanderen was een volk zonder bovenlaag tot in 1930 de Gentse universiteit werd vernederlandst. “Leuven Vlaams” volgde pas 40 jaar later, en militante organisaties zoals het Taal Aktie Komitee vochten zelfs letterlijk voor een taalgrens die afgelijnd werd met de papborstel van taalactivist Flor Grammens. Onze grootouders kregen ezelsoren opgezet als ze op de collegekoer Nederlands praatten i.p.v. de taal van Molière. Ik kom zelf uit de tijd dat het Algemeen Beschaafd Nederlands (ABN) nog de voertaal was op de BRT en niet het Algemeen Onbeschaafd Antwerps. Het was de tijd dat Marc Galle als een taalpuritein ons de les spelde, en dat we op de collegekoer enkel ons dialect binnensmonds mochten mompelen. Taal is meer dan een communicatiemiddel. Het is ook cultuur en beschaving. In zijn boek “Leven aan de onderkant” verzet Theodore Dalrymple zich tegen het klimaat van moreel, cultureel en intellectueel relativisme: ” Wanneer professor Steven Pinker ons in zijn bestseller The Language Instinct vertelt dat er geen grammatisch correcte taal bestaat, dat kinderen geen onderwijs in hun eigen taal nodig hebben, omdat ze die taal toch wel goed genoeg leren spreken om in hun behoefte te voorzien, en dat alle vormen van taal even expressief zijn, dan draagt hij eraan bij het kind uit de onderklasse op te sluiten in de wereld waarin het is geboren. Niet alleen zullen de onderwijzers van het kind zich ontslagen voelen van de zware taak het te corrigeren, maar geruchten van de grammaticale tolerantie van professor Pinker zullen ook het kind zelf bereiken. Daardoor zal het correcties als ongerechtvaardigd, vernederend en dus beledigend ervaren…Relativisme op basis van taal en onderwijs draagt bij aan de transformatie van een klasse in een klasse van paria’s.”

Het zijn net de progressieven, die nu de nivellering omlaag van ons eigen taalonderwijs verdedigen, die vinden dat het Brussels straatgeweld de fout is van het gebrekkig Franstalig onderwijs.

Ons onderwijs behoort tot de beste van de wereld en is daarenboven gratis. Er bestaan taalmodules, schakelklassen, allerhande taaltrajecten en inhaallessen. Onze leraars draaien zich in allerlei bochten om tussen hun administratieve rompslomp bijlessen te geven. Er is gratis buitenschools onderwijs en er bestaat een Babelse toren aan taalcursussen voor nieuwkomers. Er worden zelfs gesubsidieerde fietscursussen georganiseerd om naar de les te kunnen pendelen.

Gratis toegang tot onderwijs

Mijn kleinzoon zit in een uitwisselingsprogramma voor een jaartje op school in Argentinië. Het niveau van het laatste jaar humaniora is er amper vergelijkbaar met het derde secundair hier. Spaans is er de enige voertaal en Engels is er even zeldzaam als Mongools in de kleuterschool van Zevekote. Ze krijgen amper les van 9 tot 13 u. en zijn de rest van de dag vrij. Als het regent is de school op slot. Op enkele maanden tijd heeft hij zich de taal van Cervantes en Don Quichotte eigen gemaakt. In overlevingsmodus, want de organisator van de studentenuitwisseling, AFS Interculturele Programma’s VZW trekt zich volgens mij -op een knuffelweekend na – geen bal aan van het lot van haar studenten. Ze incasseert hier hoge inschrijvingsgelden (8.000 euro) en betaalt enkel een vliegtuig- en een busticketje tot in Santa Fé. Kassa. Het schitterend gastgezin, een weduwe met een studerende zoon, krijgt van AFS geen peso toegestopt, laat staan een euro.

Voor mij lijkt het erop dat dit een incassocultuur onder de mom van een vzw is, die omgekeerd evenredig is met de gulle hand die hier uitgestoken wordt naar elke nieuwkomer die gratis toegang krijgt tot ons onderwijs. Een stilstaande klok geeft zelfs nog tweemaal per etmaal de juiste tijd aan, maar de taalklok terugdraaien is de integratie jaren terugwerpen in de tijd, en het analfabetisme vooruit.