‘Kunnen vrouwen niet samen het gedrag van de Weinsteins van deze wereld veroordelen?’

‘Toen ik vorig jaar het seksisme in de politiek aanklaagde, kreeg ik de grofste reacties van andere vrouwen. Zou dat ook niet één van de redenen zijn dat we nog steeds niet op gelijke voet staan met mannen?’ vraagt Stephanie D’Hose na het lezen van veel reacties op de #MeToo-getuigenissen.

10 oktober 2017, de etterbuil van seksueel grensoverschrijdend gedrag barst open. Volgende reactie wordt anoniem gepost “Here’s what really needs to happen now. Every woman who has ever been presented with a career/sex quid pro quo in the entertainment industry should come forward and simply say, “Me, too.” 5 dagen later zet actrice Alyssa Milano de bal aan het rollen. Resultaat is een vloedgolf van #MeToo slachtoffers, excuses van daders, echtscheidingen en nog erger: zelfmoord. Studies over de ernst van het probleem komen buiten: 8% van de werkende vrouwen kreeg al te maken met grensoverschrijdend gedrag.

Het regent reacties. De ene al genuanceerder dan de ander. Wie even wil testen hoe hoog zijn bloeddruk kan gaan, hoeft maar 5 minuutjes online fora af te haspelen. Een kleine bloemlezing:

Katrien: “Wilden jullie een mooie rol bekomen in een programma? Vrouwen kunnen ver gaan, ze zijn als tijgers, vals en wachten heel lang om hun prooi te pakken“;

Christiane: “Laten we maar zwijgen over degene die er alles voor over hebben gehad om een beetje naambekendheid te krijgen“;

Linda: “Seg, madammeke, het is geen moordenaar hé. Jullie gaan er toch wel een pak over“.

Amelia: “Schandalig is het dat dit weer eens gebeurt. En vele van deze beschuldigingen gebeuren meestal uit jaloezie. Zo zijn er al vele onschuldigen, vals beschuldigd. Maar het kwaad is dan gebeurd he. En het zijn steeds bekende en vooraanstaande mannen die het slachtoffer zijn.“

Katrien, Christiane, Amelia en Linda: allemaal vrouwen. Pijnlijk.

Aan de ene kant opgejaagd door mannen die hun grenzen niet kennen, aan de andere kant in de rug geschoten door geslachtsgenoten. En het wordt nog pijnlijker wanneer een feministisch boegbeeld, voor wat die titel nog waard is na dit interview, het volgende laat noteren in de Nederlanse Volkskrant. Fay Weldon stelt dat het ‘modieus is geworden om een willoos slachtoffer te zijn’. Ze gaat nog verder: ‘Bij #MeToo zien we dat vrouwen mannen gaan aanklagen voor wat uiteindelijk biologie is: evolutionair is het zo gekomen dat mannen houden van de billen en borsten van vrouwen. Trouwens, u weet toch wel dat een hele hoop vrouwen er niets op tegen hebben om een beetje seksueel lastiggevallen te worden. Zij genieten ervan als mannen hen opmerken. Misschien speelt jaloezie hier een beetje mee.’ Was het ook niet biologisch ingegeven, mevrouw Weldon, dat vrouwen voor kinderen zorgen, aan de haard blijven en niet stemmen?

Waarom is het voor sommigen toch zo moeilijk om slachtoffers te geloven, en hen zelf te laten oordelen over de ernst van de feiten? Het helpt niemand vooruit om iemand te verwijten ‘lichtgeraakt’ te zijn. Dat je alleen zelf kan bepalen of je al dan niet ‘een beetje seksueel lastiggevallen’ wordt.

Wanneer ik een dik jaar geleden in een opiniestuk seksisme in de politiek aanklaagde, kreeg ik de grofste reacties van andere vrouwen. Zou dat ook niet één van de redenen zijn dat we nog steeds niet op gelijke voet staan met mannen? ‘De grootste vijand van de vrouw zijn de andere vrouwen’, hoor je weleens. Dat klinkt overdreven, maar naar mijn ervaring komt de boutade ook niet uit de lucht gevallen.

Nog even de feiten ter herinnering: De loonkloof daalt, maar bestaat anno 2017 nog steeds, het glazen plafond hebben we nog steeds niet doorbroken. Mannen hebben gemiddeld 6,5 uur per week meer vrije tijd dan vrouwen. We besteden gemiddeld 8,5 uur per week meer aan huishoudelijk werk en nog eens 1,5 uur per week meer aan kinderzorg en opvoeding. In 2012 was slechts 10,1% van de leden van de raden van bestuur van beursgenoteerde ondernemingen en 7,1% van de niet-beursgenoteerde ondernemingen een vrouw.

Beide dossiers kunnen volgens mij niet los van elkaar bekeken worden. Maar zouden de cijfers die vandaag bestaan, niet ook het gevolg zijn van het feit dat we als vrouw veel te weinig voor elkaar opkomen. Noem het ongeloof, jaloezie of een gebrek aan solidariteit, feit is dat het ons hier, in deze strijd niet vooruit helpt. Waarom kunnen we niet schouder aan schouder zeggen: #MeToo en #NoMore?

Kunnen meisjes, vrouwen, moeders niet samen het weerzinwekkend gedrag van de Weinsteins van deze wereld veroordelen? Omdat we gaandeweg zijn vergeten dat “Sisterhood” geen loos begrip is van een bende los geslagen feministen? Bij deze dus een warme oproep aan mijn seksegenoten: vertrouw elkaar, verdedig elkaar en vooral: help elkaar. We hebben het zo nodig.