‘In het nieuwe Vlaanderen zullen veel mensen dat grotere huis in de diepvries mogen steken’

‘Het zal aanvoelen als wakker schieten in het midden van de nacht bij het geschreeuw van een baby, dat veranderde Vlaanderen van vandaag’, zegt de SP.A-woordvoerder van Aalst Niels De Rudder.

Tine en Lars hebben drie schatten van kinderen. Jules is drie, Marie en Ibke is hun tweeling van 6 maanden. Tine is provincieambtenaar en Lars postbode. Ze zijn verdorie gelukkig in hun huurhuisje in het hart van die schone Vlaamse centrumstad. Maar een groter huis is nu wel aan de orde, want twee slaapkamers en een jaren ’50 badkamer is echt wel te klein geworden. Een grotere maar vooral veiligere wagen staat ook op het verlanglijstje.

Tine en Lars hebben het niet al te breed. Sparen lukt maar moeilijk. Hun maandelijks restaurantbezoekje dat dienst deed als quality-time hadden ze met de komst van de tweeling geschrapt. Kinderen grootbrengen kost handenvol geld en elk verantwoord ouderpaar stelt dan de juiste maar vooral noodzakelijke prioriteiten. Zo gaat dat. Zo moet het. C’est la vie, pas le paradis.

Met de tweeling hebben ze haast een abonnement bij de huisarts. Problemen met de luchtwegen. Het aerosolapparaat staat vaker bij hen in de woonkamer dan in het schap van de apotheker. Tine en Lars willen wat meer centjes overhouden op het einde van de maand. Om te sparen voor dat grotere huis, die grotere wagen en als het even kan die mooie reis. Op reis gaan deden ze voor het laatst met Jules, naar een bungalowpark aan zee.

Daarom kozen Tine en Lars in mei voor verandering. Verandering die beloofde meer geld in hun eigenste laatje te brengen. Het moest maar eens gedaan zijn met in hun zakken te zitten. Zeker die Walen en vreemdelingen, of waren het andere profiteurs? Wat maakt het uit. Ze kunnen het verdorie zelf goed gebruiken. Gedaan met veel te veel belastingen betalen, dat dient toch voor niets.

Tine en Lars leven met hun handenvol pampers en papflessen in een cocon. Bumba en Piet Piraat zullen op tv niet uitleggen waar het belastingsgeld naartoe gaat. Naar de doktersrekening, apothekersrekening, naar hun voordeel als ze hun eigen huisje kopen, om hun water en elektriciteitsfactuur niet de pan te laten uitswingen, om het loon van de juffen van Jules en de kinderverzorgsters van Marie en Ibke te bekostigen.

Als Reyers laat of Terzake op de buis verschijnt, liggen ze allang uitgeteld in bed. Het zal dan ook voelen als midden in de nacht wakker schieten bij het geschreeuw van een baby, dat veranderde Vlaanderen van vandaag. Bumba en Piet Piraat zullen morgen wat minder rondhuppelen en dansen op tv, want de stekker moet er, al kostenbesparend, wat vaker uit. Het ovale Intexzwembadje in de tuin zullen ze voor dezelfde reden wat minder kunnen vullen, de dromen voor dat grotere huis kunnen ze voor onbepaalde tijd in de diepvries steken (O ja, een diepvries gekregen uit de inboedel van oma zaliger, energieklasse C), de oude vierwieler (zuipt 12 liter per 100 afgelegde kilometers) zal nog een tijd dienst moeten doen. Wie durft het nu aan om Tine op de hoogte te brengen dat ze met haar tijdelijk statuut als provincieambtenaar in het vizier van de besparingen komt terwijl ze luidkeels snakt om naar 4/5 te gaan?

Jules wil dokter worden. Nou ja, op drie jaar word je ofwel piloot, brandweerman, juf/meester of dokter. ‘Dan moet je maar goed je best doen op school, Jules’. Dat was toch een fantastisch antwoord. De Sint zal ook blij zijn. Meer was er niet aan en het was niet eens een leugentje om bestwil. Er was een tijd dat je later kon worden wat je wil. Als je maar je huiswerk kent, zoals Stef Bos zingt.

Wel beste bestuurders, is dit nu later? Tine en Lars zullen doktersstudies nooit kunnen betalen. De meeste dromen van Lars, Tine, Jules, Marie en Ibke spatten uiteen op het scherm van het rekenmachine.

Tine en Lars hebben geen boodschap aan snoeien om te groeien. Tine, Lars en de kids moeten nu leven. Tine en Lars willen niet minder dan het beste voor hun kinderen. Ze moeten geen miljonairs worden, niet bij de high society of bij de happy few behoren. Ze moeten niet per se een eik worden. Neen, ze willen even veel ruimte, lucht en licht om zorgeloos te kunnen bloeien in al hun eenvoud en pracht. In de schaduw schiet er immers maar weinig wortel.

Duizenden Tines en Larsen, duizenden Julekes, Mariekes en Ibkes. Duizenden dromen. Duizenden met échte goesting.

Duizend bommen en granaten!