‘Hoe naïef kan N-VA zijn: de reputatie van Pol Van Den Driessche wordt nooit meer clean’

‘De forse uithalen van Bart De Wever en Pol Van den Driessche naar De Afspraak hebben alles te maken met de gemeenteraadsverkiezingen in 2018’, schrijft journalist Jan Lippens. ‘Hier staat zowel een partijstrategie als een politieke carrière op het spel.’

‘Om te kotsen’. Zo omschreef N-VA-voorzitter Bart De Wever de uitsmijter van ‘De afspraak’ die Pol Van Den Driessche over de hekel haalde. De aanleiding was het nieuws dat zijn partijgenoot staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken cursussen ‘omgaan met vrouwen’ in asielcentra zou organiseren. ‘Zou Pol Van Den Driessche zich ook hebben ingeschreven voor de cursus ‘omgaan met vrouwen’?’ tweette een Brusselse CD&V-medewerker. En daar plakte ‘De afspraak’ wat oude beelden bij van Van Den Driessche die Miss België-kandidates een rondleiding in het parlement gaf. Haha.

Het verhaal is bekend: de parttime senator en communicatieadviseur van de N-VA werd in 2012 in het weekblad Humo neergezet als de man die twintig jaar lang vrouwen bepotelde en seksueel intimideerde. ‘DSK in Vlaanderen’ was de kop boven het artikel. Dat portret was gebaseerd op een resem getuigenissen van vrouwen die slachtoffer werden van zijn handtastelijkheden. De politieke carrière van Van Den Driessche werd meteen on hold gezet. Ook toen schreeuwde zijn partij moord en brand.

Nu is (satirische) humor een lastig genre en al helemaal in een serieus bedoeld actualiteitsprogramma als ‘De afspraak’. Overigens, waarom heeft zo’n programma per se een grappige uitsmijter nodig? Dat weten alleen doorgewinterde format-bedenkers. Het itempje over Van Den Driessche had ‘De afspraak’ beter overgelaten aan de vakkundige joligaards van ‘De ideale wereld’.

Zand erover. Veel zand

Maar dat is het belangrijkste punt niet. De forse uithalen van Van Den Driessche, De Wever en zijn woordvoerder naar die uitsmijter en het Canvas-programma zijn belangrijker. Zo veel is duidelijk: hier staat zowel een partijstrategie als een politieke carrière op het spel. De partijstrategie heeft alles te maken met de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 en de ambitie om meer burgemeesterssjerpen binnen te halen, ook in steden als bijvoorbeeld Brugge. Het gaat dus ook over de politieke carrière van Van Den Driessche, die zijn partij blijkbaar (nog steeds) ziet als haar lokale Brugse stemmenkanon. Maar dan zou de kandidaat-burgemeester wel naar de kiezer moeten kunnen stappen met een cleane reputatie. Dus die akkefietjes met vrouwen: zand erover. Veel zand.

Het gejammer van de senator in Het Laatste Nieuws over ‘De afspraak’ kadert in die operatie ‘zand erover’. “Een directe aanval op mijn persoon.” “U laat uitschijnen dat ik me schuldig maakte aan ernstige misdrijven.” “Ik word nu geassocieerd met massa-aanrandingen in Keulen.” Maar het zwaarste ‘argument’ tegen ‘De afspraak’ brengt niet de senator, maar de woordvoerder van De Wever aan: “Tegen Van Den Driessche werd nooit een officiële klacht ingediend en hij is nooit veroordeeld.”

Dat klopt. Maar wat ook klopt, is dat in 2013 over de hele affaire wel degelijk een bikkelhard vonnis is uitgesproken dat helaas te weinig bekend is.

Na de Humo-artikels dagvaardde Van Den Driessche in 2012 zowel het blad als de journalist en eiste hij 625.000 euro schadevergoeding. Een jaar later gaven drie rechters Van Den Driessche over de hele lijn ongelijk en veroordeelden hem tot betaling van 11.000 euro gerechtskosten.

De rechters schreven in hun vonnis letterlijk dat gezien “het groot aantal getuigen” van de seksuele intimidatie de Humo-journalist “mocht aannemen dat deze verklaringen met de waarheid overeenstemden”. Het vonnis stipte ook aan dat een aantal vrouwen die met naam en toenaam getuigden “het risico namen dat een klacht wegens laster en eerroof tegen hen zou worden ingediend”. Van Den Driessche heeft nooit klacht ingediend tegen die vrouwen stelden de rechters vast, “zelfs niet nadat sommigen hun beschuldigingen op televisie herhaald hebben”. Maar ook: “Het feit dat de getuigen geen klacht hebben neergelegd (…) ontneemt hen niet het recht om over deze feiten getuigenis af te leggen in de pers. Het feit dat bepaalde feiten verjaard zouden zijn ontneemt de pers het recht niet om over deze feiten te schrijven”. Het vonnis noemde de getuigen ronduit “geloofwaardig” en stelde dat “niet bewezen is (door Van Den Driessche, nvdr.) dat deze getuigen niet de waarheid zouden hebben verteld”.

Over die kop ‘DSK in Vlaanderen’ waarover Van Den Driessche ook nu weer klaagt in de weekendeditie van Het Laatste Nieuws, zegde dat vonnis dat die “vermoedelijk werd gekozen omdat deze choqueert. Door deze titel valt het artikel op, wat de potentiële lezers (…) moet aanzetten om het te lezen (…) en het heeft als gevolg dat andere media sneller aandacht besteden aan het artikel”. De rechters vonden dat bij “het uiten van ideeën een grote vrijheid is toegelaten” en “een titel die de weergave is van een idee mag choquerend zijn”. Zelfs op dat ene punt kreeg Van Den Driessche dus geen gelijk. Hij heeft nooit beroep aangetekend tegen het vonnis.

Zand erover? Hoe naïef kun je zijn als politicus en als partij? Die reputatie van Van Den Driessche wordt nooit meer clean, zelfs niet na wat halfslachtige excuses.

En reken maar dat in 2018 uit den treuren zijn seksistische verleden zal worden opgerakeld. Inclusief dat Canvas-filmpje. Om te kotsen? Daar zullen zijn slachtoffers wellicht ook in 2018 anders over denken.

(Jan Lippens is journalist en schrijft voor Knack)