‘Grijpgrage mannen zijn zonen uit heel gewone gezinnen. Misschien wel uit het uwe’

Als we echt hoffelijke mannen boordevol zelfbeheersing willen, moeten we bij de opvoeding van onze zonen beginnen. ‘Maar we lopen zo over van liefde dat het niet bij ons opkomt dat ook zij op een dag de drang kunnen voelen om een vrouw op te jagen of te vernederen.’

Verantwoordelijkheid. Daarover gingen de discussie sinds al die onfrisse verhalen opdoken over een handvol Amerikaanse showbizzers en ‘onze eigen Bart De Pauw‘. Het is de verantwoordelijkheid van werkgevers om medewerksters niet in een lastig parket te brengen met avances allerhande. Het is de verantwoordelijkheid van elke man om de afwijzing van vrouwen ernstig te nemen en hen geenszins op te jagen als grof of ander wild. Vrouwen moeten dan weer krachtiger hun grenzen aangeven en eindelijk beseffen dat mannen simpelweg niet in staat zijn om tussen de regels te lezen. Maar over een andere, nochtans verpletterende verantwoordelijkheid is amper met een woord gerept: de verantwoordelijkheid om onze zonen op te voeden tot hoffelijke manspersonen.

Nu behoort het anno 2017 in ietwat beschaafde kringen niet langer tot de usances om jonge jongens diets te maken dat meisjes uiteindelijk wel capituleren als je lang genoeg blijft aandringen of dat ze alleen maar hard to get spelen als ze je afwimpelen. De meeste ouders die ik ken gaan voor de politiek correcte benadering: ‘Seks is iets heel moois tussen twee mensen, op voorwaarde dat jullie het allebei écht willen. Zet een meisje dus nooit of te nimmer onder druk.’ Klaar.

Nu klopt dat advies natuurlijk wel, maar het blijkt bijlange niet altijd te volstaan. Het probleem is dat we zo overlopen van liefde voor die prachtige, pientere zonen van ons dat we ons onmogelijk kunnen inbeelden dat er misschien een dag komt dat ze de drang voelen om het meisje van hun dromen nachtenlang aangebrande sms’jes te sturen, haar de hemel of toch een promotie te beloven in ruil voor wat lijfelijk contact of een ongenode hand onder haar bloes te laten glijden. Net zoals we ons met de beste wil van de wereld niet kunnen voorstellen dat zo’n gast die zijn moeder op handen draagt ooit in de verleiding kan komen om zijn vrouw te slaan of naar de hoeren te gaan. Nee, dat lijkt ons al even onwaarschijnlijk als de kans dat hij later president van de Verenigde Staten wordt.

Nochtans weten we ondertussen dat mannen met losse of hebberige handen en kerels die vrouwen uit machts- of andere wellust stalken, in de meeste gevallen geen vieze zonderlingen zijn die zich achter een struik in het park verschansen. Veel vaker is het een collega of baas, de aanvankelijk leuke man met wie je op date bent geweest of een ex-lief. Meestal heel gewone zonen uit doorsnee gezinnen. Mannen wier moeder nooit had kunnen vermoeden dat ze op een dag de pedalen zouden verliezen uit machtswellust, obsessieve verliefdheid of een ongezond groot ego.

Dus moeten we met onze zonen over al die dingen praten. Zoals we ook met hen plegen te discussiëren over de klimaatverandering, vluchtelingen of dierenrechten. Lokt een vrouw met een decolleté tot op haar navel mannen uit? Hoever mag je gaan om een schone deerne te verleiden? Waarom vinden vrouwen het bedreigend als een man op de meest onverwachte momenten in haar buurt opduikt?

Levenslessen in je geheugen inslijten

Ben ik echt zo naïef om te denken dat een moeder (of vader) het haar zoon uit het hoofd kan praten om vrouwen te ambeteren of te vernederen? Geloof ik dat zo’n man zich op het cruciale moment zal laten tegenhouden door adviezen van zijn ma uit lang vervlogen tijden? Niet rechtstreeks, nee. Maar ik ben er wel van overtuigd dat de levenslessen die ouders zo’n jaar of twintig lang tot vervelens toe blijven herhalen op den duur in je geheugen inslijten. En misschien zelfs in je geweten.

Laten we onze zonen dus maar vertellen over die keer dat we moesten gaan lopen voor die studiegenoot met een glas te veel op, of over de baas die ons slapeloze nachten bezorgde met zijn constante dubbelzinnigheden. En laten we hen ondertussen ook maar doen stofzuigen, de tafel dekken en afwassen – net zo vaak als hun zussen en vriendinnen. Wie weet slijt ook dat er op den duur in.