‘Grensverleggende fotografie van Bruno V. Roels’

De nog vrij onbekende fotograaf Bruno V. Roelsverlegt de grenzen van de fotografie.

Zou het kunnen, en dat heeft er soms de schijn van, dat de verbeelding taant van vele fotografen en dat de zogenaamde “kunstfotografie” in themaherhaling verzandt. Behalve, uiteraard, het reportagewerk wordt eindeloos herhaald wat in de geschiedenis van het medium al talloze malen getoond werd zij het dan geactualiseerd. Originaliteit qua onderwerp of voorstelling grenst soms aan het gekunstelde en dat heeft meestal te maken met de persoonlijkheid van de fotograaf.

Daarom is het een ware revelatie kennis te maken met het werk van de nog vrij onbekende Bruno V. Roels (1976) die ontdekt werd door fotogalerie Fifty One in Antwerpen en hem, vrij snel, heeft opgenomen in haar internationaal netwerk. Zo werden zijn foto’s kortgeleden getoond en gretig gekocht op kunstbeurzen in Amsterdam, Parijs, Londen en New York. Merkwaardig voor iemand die geen naamsbekendheid heeft en die zelf niet aan de weg timmert. Zijn plotse succes is, enigszins relativerend, te vergelijken met dat van Luc Tuymans of Michael Borremans, die ook gesteund worden door een sterke galerie en daar de vruchten van plukken.

Bruno V. Roels beoefent de fotografie op een “oude” manier. Dat wil zeggen dat hij niet digitaal maar analoog en dus met een ouder type van camera werkt en dat hij in de Doka zijn negatieven bewerkt tot perfecte gelatine zilverprints. Het zijn doorgaans kleine tot heel kleine formaten, eigenlijk miniaturen en zijn onderwerpen zijn spaarzaam uitgekozen. Zoals bijvoorbeeld een palmboom. Hij isoleert de bladeren en maakt er diverse opnamen van. Daarna monteert hij die kleine formaten tot een ensemble dat repetitief een geheel vormt en een heel apart sensueel gevoel oproept. Hij vertrekt van één bepaald moment, de opname, die hij laat uitdeinen tot een eindeloze reeks herhalingen waarvan de verschillende details soms nauwelijks opgemerkt worden, tenzij door uiterst aandachtig kijken. Door zijn analoge manier van werken kan hij variaties creëren die bekomen worden door onder- of overbelichting en op die manier een groot aantal differentiaties van een onderwerp toelaten. In andere , kleine zelfstandige werken isoleert hij als het ware zijn onderwerp en bewerkt het subtiel met zwarte Indische inkt waarbij hij picturale informatie wegwerkt of toevoegt. Het zijn ragfijne poëtische miniaturen die doen denken aan de even subtiele bewerkte foto’s van de Japanner Masao Yamamoto.

Deze fotograaf verlegt de grenzen van de fotografie. Het is geen gewone weergave van de realiteit, al ligt die wel aan de oorsprong, maar de interpretatie van een waarneming die omgezet wordt in een totaal nieuwe beeldentaal. Een merkwaardige omgang met de realiteit en als resultaat een fotografisch beeld dat niet slechts visueel maar esthetisch genot verschaft aan de aandachtige toeschouwer.