In het beslissingsproces rond het Gentse mobiliteitsplan lijkt de burger ‘vergeten’ te zijn, vindt CD&V-gemeenteraadslid Veli Yüksel. ‘Wat zijn de redenen waarom de echte discussie uit de weg wordt gegaan?’
Vorige week besprak de tweede grootste stad van Vlaanderen het meest ingrijpende verkeersplan van dit decennium. Het zal binnenkort elke dag een impact hebben op het leven van honderdduizend pendelaars en studenten, en een kwart miljoen Gentenaars.
Op de gemeenteraad van januari heeft de meerderheid SP.A-OpenVLD-GROEN het Mobiliteitsplan ingetrokken na mijn tussenkomst. We hebben burgemeester Daniël Termont (SP.A) en schepen Filip Watteeuw (Groen) gewezen op fouten in het beslissingsproces. Het inspraaktraject dat Vlaanderen bij dergelijke plannen oplegt, werd niet voorzien. En dus moet het stadsbestuur haar huiswerk overdoen.
In een eerdere opiniestuk in De Morgen reduceert Stijn Oosterlynck (hoofddocent stadssociologie, Universiteit Antwerpen) mijn tussenkomst tot ‘enkel een steekspel over procedures’. Dat lijkt aan de oppervlakte inderdaad zo, maar er is meer aan de hand. De achterliggende discussie gaat over de manier waarop wij als politici met burgers omgaan. Luisteren we nog naar burgers, of niet?
Paaltjes in de grond
Aan de ene kant van het spectrum staan (vaak succesvolle) politici die de verkiezingsuitslag zien als een carte blanche. Ze hebben een mandaat gekregen en zullen zich na verloop van vijf, zes jaar nog eens tot de burger wenden. Een goed voorbeeld hiervan is de mobiliteitsschepen van de Stad Gent, die op een mooie dag een straat in het centrum autovrij maakte. Onaangekondigd. Gewoon paaltjes in de grond.
Wie ’s ochtends op weg naar zijn werk deze route nam, kwam ’s avonds langs diezelfde route in een verkeersinfarct terecht. Er bestaat geen twijfel over dat schepen Watteeuw (Groen) argumenten heeft om de straat door te knippen, maar dat gebeurde zonder overleg of informatie. Het waren de inderhaast opgetrommelde politieagenten die het op straat mochten uitleggen. Politici die deze carte-blanche-stijl aanhangen, nemen de beslissing en dat moet je dan als burger maar respecteren.
Procedures opstarten en projecten stilleggen
Aan de andere kant van het spectrum staan de actiegroepen die elke kans aangrijpen om procedures op te starten en projecten stil te leggen. Van de Antwerpse ring tot een winkelcomplex in Brussel, de mogelijkheden tot blokkade zijn eindeloos. Kristof Calvo (fractieleider van Groen in de Kamer en gemeenteraadslid in Mechelen) riep zo onlangs zijn achterban nog op om procedures tegen Uplace op te starten: politici nemen de beslissing en dat moet je als burger aanvechten.
Het mobiliteitsproject in Gent moest even in de koelkast wegens het ontbreken een inspraaktraject dat de Vlaamse regelgeving oplegt. Enkele verenigingen hadden hun opinie wel aan de schepen gegeven. Op de gemeenteraad hebben de partijen hun visie gepresenteerd. Elk speelt zijn rol, maar de burger zelf bleek in het verhaal ‘vergeten’ te zijn.
Het Gentse stadsbestuur moet nu noodgedwongen zo’n traject opstarten. Ze kiest daarbij voor een openbaar onderzoek of een ‘inspraakt X-light’. Vergelijk het met een gele affiche aan de gevel plakken. Naar de letter volstaat dat, maar een echte interactie met de burgers zoals de Vlaamse regelgeving in de geest beoogt, komt er niet.
Weinig respect voor de burgers
Schepen Watteeuw opteert voor de carte blanche, en eens de beslissing genomen, is het aan de belangengroepen om eventueel obstructies te plegen en beroepsprocedures op te starten. Het blijft voor mij een weinig respectvolle manier van omgaan met je burgers. Sommige inwoners krijgen in dit plan de lusten toegeschoven, andere de lasten van meer verkeer en nog meer parkeerdruk.
Er dreigt eveneens bij gebrek aan een ernstig budget een moeilijke discussie over de haalbaarheid en de financiële kant. En ook de timing van het plan rammelt aan alle kanten. Zijn dat misschien de redenen waarom we discussies uit de weg gaan? Als we echter nu eens gewoon de burgers informeren over wat we willen doen, naar hen luisteren, en ook tijdens de legislatuur met hen blijven praten? Het is erg om zeggen, maar het lijkt stilaan een revolutionair idee.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier