‘Discussie over dierenleed gaat over veel meer dan onverdoofd slachten’

De discussie over onverdoofd slachten laait opnieuw op, maar verschillende vragen komen niet aan bod, vindt Montasser AlDe’emeh.

Afgelopen week liet de Raad van State zich in een advies kritisch uit over een algemeen verbod op onverdoofd slachten, omdat dat in strijd zou zijn met de godsdienstvrijheid. De discussie, die al lang aansleept, laait nu opnieuw op, maar verschillende vragen komen niet aan bod.

Waarom worden dieren geslacht? Vaak is dat uit gewoonte of uit onwetendheid, omdat men niet weet dat er voldoende alternatieven zijn. Luiheid speelt ook een rol, alleen al omdat veganistisch koken meer moeite vraagt. En verder is er ook de koppigheid en onwetendheid bij heel wat religieuzen. De volgende redenering hoor je vaak: ‘God is barmhartig en heeft ons toegestaan om te slachten dus als jij zegt dat slachten wreed is en verdoofd moet gebeuren dan pretendeer je barmhartiger te zijn dan God.’

De vraag is niet zozeer of het beter is om onverdoofd of verdoofd te slachten, maar eerder of er in de tijd van de profeet Mohammed en daarvoor ook in de tijd van Abraham, de voorvader van de drie monotheïstische godsdiensten, evenveel alternatieven waren als vandaag.

Negatief vertrekpunt voor ritueel slachten

Want ritueel slachten of het noemen van de naam God/Allah tijdens het slachten heeft in de basis een negatief vertrekpunt, namelijk dat het verboden is om het leven van levende wezens te ontnemen, ook het leven van een dier of insect is heilig. De naam God wordt genoemd om de daad te rechtvaardigen. ‘God heeft me toestemming gegeven dus ik mag het doen.’

Wat in dit debat vaak wordt vergeten door zowel de tegenstanders als de voorstanders van onverdoofd slachten, is het volgende: in de tijd van de profeten Abraham en Mohammed slachtten mensen hun dieren zelf. Vandaag krijgen we steeds vaker industrieel verwerkt vlees op ons bord. Dieren worden letterlijk mishandeld, gemarteld, mentaal zot gemaakt, geëlektrocuteerd, geïsoleerd, geterroriseerd door mensen.

Waarom moeten dieren lijden opdat wij mensen zouden kunnen eten? Ondanks het feit dat er genoeg alternatieven zijn, blijven mensen (ook voorstanders van een verbod op onverdoofd slachten) halsstarrig weigeren om even stil te staan bij de gruwel die veel dieren dagelijks moeten ondergaan.

Dat er vandaag enkel gediscussieerd wordt over verdoofd of onverdoofd slachten, is pijnlijk. De discussie over dierenleed gaat over veel meer. Niet alleen om het slachten zelf, maar ook de manier waarop de meeste dieren die op ons bord belanden, behandeld worden. Wie stelt zich vragen over hoe het stuk varkensvlees op zijn bord terecht komt? Van waar komt het, welk leven heeft zo een varken gehad? Wie vraagt zich af hoe die koeienmelk op tafel tot stand is gekomen?

Dierenleed blijft niet beperkt tot de slachtvloer. Dit zou een debat moeten zijn over empathie en liefde voor dieren. Spijtig dat we in ons klein landje niet met elkaar kunnen communiceren. De manier waarop het debat gevoerd wordt, toont aan hoe onwetend we zijn. Koppige en onwetende religieuzen staan tegenover onbekwame beleidsmakers: twee kampen die niet in staat zijn om met elkaar in dialoog te gaan.

Hoe moet het verder als we in dit land zelfs met betrekking tot dierenleed niet overeenkomen? Hoe zal er ooit een eenheid gevormd kunnen worden om de uitdagingen van deze tijd samen aan te pakken? Er staan IS-idioten klaar om ons allen letterlijk af te slachten, zonder verdoving.

Wordt het geen tijd dat we echt leren dialogeren en communiceren?