Dimitri Verhulst over seksueel misbruik: ‘Een goede herder neukt zijn schapen niet’

Schrijver Dimitri Verhulst kruipt in de pen om de ‘verjaringstermijnen voor seksueel misbruik van minderjarigen te herzien, het liefst zelfs af te schaffen’: ‘Gerechtigheid is wat er moet zijn. Vooralsnog staat de klereclerus boven de wet.’

Het is feest in de pastorij, het houdt niet op. De goddelijke onraakbaarheid van ontelbare pedofielen wordt gevierd met een zoveelste farandole op een of ander smurfenlied. Dat de miswijn van een minder jaar en uit een inferieure streek is deert zo niet, zolang de misdaden er maar mee worden doorgeslikt.

Zeer zeker, de Kerk heeft allerminst het patent op grensoverschrijdend gedrag, op seks met minderjarigen, op seks met peuters, op seks met mentaal gehandicapten, met wezen… Zieke geesten zijn er tenslotte overal, in alle gelederen van de samenleving.

Maar deze instelling pretendeert een moreel kompas te zijn. En dat kompas wijst naar de hel. Wij krijgen stilaan alle wijwaterbakken van de wereld niet meer volgekotst van woede als we zien hoe zacht deze religieuze criminelen worden aangepakt.

Het Vaticaan houdt alle dossiers die Operatie Kelk van nut zouden zijn achter slot en grendel. Slachtoffers die dreigen te praten worden geïntimideerd en gepaaid met dadingsovereenkomsten. Door en door rotte potten worden gedicht met zwijggeld uit het offerblok.

En gebeurt het dan toch nog eens, zo nu en dan, dat er een zaak tot voor de rechtbank wordt gebracht, dan vliegen de pijen van blijdschap in het rond aangezien de wettelijke verjaringstermijnen de misdaden gunstig genegen zijn.

Er is meer dan één abdij die kan worden gebouwd op de graven van de slachtoffers die zelfmoord hebben gepleegd, het nieuws van hun suïcide deed ongetwijfeld trappistenkurken knallen in de congregatie van de Don Bosconijnen, de Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën wordt dankbaar en met een vuile grimas aanbeden bij iedere getuigenis die niet meer kan worden afgelegd.

En zij die wel met haken en ogen nauwelijks nog aan elkaar weten verder te leven, doen er jaren en jaren over vooraleer zij met hun verhaal naar buiten durven, willen en kunnen treden. Om te genezen van deze wonde, moet ze namelijk eerst weer open worden gemaakt. Tegen de tijd dat de slachtoffers er klaar voor zijn, kijken een aantal advocaten al gelukzalig op hun uurwerk, een verjaringstermijn is immers weer verstreken.

Eens de priester zijn broek heeft opgetrokken gebeuren er vaak bijzondere zaken in het brein van het slachtoffer. Het ontkent, uit overlevingsinstinct. Het vergeet.

Niet zelden gaan er decennia overheen vooraleer de schande weer naar boven komt. Bijvoorbeeld door een toeval. Omdat de gynaecoloog op iets stoot, een vaginale schade die uitsluitend kan zijn toegebracht bij meisjes die als kleuter werden gepenetreerd. Het geheugen, dat al die tijd lag te slapen, wordt ineens wakker.

Maar de kalendervellen hebben het kindermisbruik voor eeuwig en altijd toegedekt, het spook van de verjaring maakt dat zo’n slachtoffer er zelfs niet meer aan moet denken om verhaal te halen. Blijf zitten met je depressies, je kapotte onderbuik, je gestolen genot!

En zij die het overwegen om toch de toga tegen de soutane uit te spelen, moeten vrezen publiekelijk belachelijk gemaakt te worden. Of zou het de eerste keer zijn dat een slachtoffer een fantast wordt genoemd, lang nog voordat één rechter zich heeft kunnen uitspreken?

De honderden slachtoffers, de zichtbare en de onzichtbare, voelen zich voortdurend geschoffeerd. Iedere deur naar erkenning van hun situatie, naar gerechtigheid vliegt voor hun ogen dicht. Maar Michelle Martin kreeg wel bescherming in het klooster van Malonne. Hoe voelt dat? Is er nog cynisme over?

Het zou een troost moeten zijn dat de kerk leegloopt als een priesterlul, en het is ook meer dan logisch dat de kathedralen stilaan lege dozen zijn, maar troostend is het niet, neen. Het is ruim onvoldoende.

En het is ‘m daar ook niet om te doen. Gerechtigheid is wat er moet zijn. Vooralsnog staat de klereclerus boven de wet. Hij mag met poot en pik aan de kinderen zitten en hoeft daar niet voor op te draaien. Drie weesgegroetjes, vijf minuten creatief met paternosterbol en vooruit met de geit.

Wanneer de wet de waarheid belangrijk vindt, dan kan die helpen door die verjaringstermijnen voor seksueel misbruik van minderjarigen te herzien, het liefst zelfs af te schaffen. Want deze waarheid heeft tijd nodig, en die moeten we haar gunnen. Als 40.000 handtekeningen kunnen helpen om deze wetswijziging op de politieke agenda te plaatsen, dan reik ik nu mijn pen aan Monseigneur Van Looy, die het woord ‘mededogen’ haast als stoplap gebruikt, en mag hij de eerste krabbel zetten.

De petitie vindt u hier.