Bart Maddens en Jean-Pierre Rondas, prominente stemmen uit de Vlaamse Beweging, hebben geen goed oog in de federale regeringsdeelname van N-VA. ‘Is België nu ok omdat de Franstalige socialisten van de macht verdreven zijn?’
Op de Vlaamsgezinde opiniewebsite Doorbraak.be stellen prominente ‘Vlaamse bewegers’ Bart Maddens en Jean-Pierre Rondas scherpe vragen bij de federale regeringsdeelname van N-VA. vooral het ontbreken van ‘een Vlaams-nationaal zelfbeschikkingsmotief’ stemt hen pessimistisch.
‘Is N-VA resistenter voor zuigkracht Belgisch systeem dan Volksunie?’
Politicoloog Bart Maddens (KUL), schrijft in De kracht van dit land: ‘Wie doorstoot tot de hoogste Belgische machtscenakels heeft de neiging om zich te conformeren aan de Belgische elitaire consensus. Jaak Gabriëls, Bart Somers, Bart Tommelein, André Geens, Jef Valkeniers, Sven Gatz … Er zijn talloze voorbeelden van politici die hun carrière begonnen zijn als overtuigd Vlaams-nationalist om daarna, misschien zonder dat ze het zelf goed en wel beseften, tot goede Belg te metamorfoseren.’
Maddens gaat in op de vraag of N-VA ‘resistenter’ is tegen ‘de zuigkracht van het Belgische systeem’ dan de Volksunie. Hij lijkt daar pessimistisch over: ‘Het overgrote deel van de Volksunie-militanten en -politici had een sterke emotionele band met de Vlaamse Beweging. Bij de N-VA daarentegen loopt er tegenwoordig veel volk rond dat geen enkele affiniteit heeft met het flamingantisme, maar zich vooral kan vinden in het liberale verhaal van de partij.’
‘Misschien moet De Wever zich laten screenen op belgianisering‘
Maddens slijpt voor de uitsmijter zijn pen en lijst enkele ‘onopvallende symptomen’ op waaraan je kan zien dat ‘een Vlaams-nationalist Belg wordt’. ‘De Vlaams-nationalist begint het plots te hebben over ‘ons land’ als hij verwijst naar de Belgische entiteit. (…) Beginnen spreken over ‘onze jongens’ als hij de Rode Duivels bedoelt. Filip wordt ‘onze koning’. (…) ‘Noem me liever een regionalist’ zal hij zeggen. Hij is kinderlijk blij met de bemoedigende schouderklopjes die hij in Belgische kringen krijgt.’
De bedenker van de zogeheten Maddens-doctrine besluit met een ‘raad’ aan Bart De Wever: ‘Als burgemeester van Antwerpen is hij alert voor de eerste tekenen van radicalisering bij moslimjongeren. Als voorzitter van de N-VA moet hij even alert zijn voor de eerste tekenen van belgianisering bij zijn excellenties. Misschien kan het ook geen kwaad dat hij zichzelf even screent op mogelijke eerste symptomen. Een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn.’
Rondas: ‘België, waar N-VA’ers thuis zijn’
Ook bij Jean-Pierre Rondas valt scepticisme te noteren. In ‘België, waar N-VA’ers thuis zijn‘ zegt hij dat hij de treurnis herbeleefde die de verslagen Yes-stemmers in het Schotse referendum voelden, ’toen in de Lotto-Arena het N-VA-applauscongres de regeringscoalitie bekrachtigde’.
‘Omdat in geen van de twee regeringsverklaringen nog een Vlaams-nationaal zelfbeschikkingsmotief aanwezig was, zelfs geen verwaterde confederalistische versie ervan, geen enkel spoor van een streven naar devolutie. We gaan België besturen, zegden de erfgenamen van de Volksunie nu, en over het Belgische negatief, le mal belge, zwijgen we voortaan.’
Rondas hekelt het argument van N-VA-voorzitter Bart De Wever dat het communautaire ’ten dienste staat van de Vlaming’. ‘Want als in de staat België alles communautair is (en met De Wever geloof ik dat het dat is) dan is datgene waarvoor de Vlamingen hebben gekozen toch ook communautair?’
‘Grove reductie Vlaamse Beweging’
N-VA gedraagt zich naar de boutade dat een regering zonder PS al een staatshervorming op zich is (dat komt van Didier Reynders (MR), aldus Rondas. ‘Ze verheft wat ze nu aan het doen is, tot staatshervorming.’ Volgens Rondas is dat ‘een grove reductie van wat de Vlaamse Beweging in wezen inhoudt. Kort gezegd: de Vlaamse Beweging zou dezelfde devolutionaire eisen stellen als Wallonië welvarend was of in meerderheid voor een liberale partij zou stemmen. Dat lijkt N-VA tegenwoordig over het hoofd te zien.’
‘Is België nu ok omdat de Franstalige socialisten van de macht verdreven zijn?’
Rondas komt met pittige retorische vragen: ‘Is het nu omdat de Franstalige socialisten van de macht verdreven zijn dat België dan OK is? Is België nu ineens in orde omdat de realiteit van de machtsverschuiving nu ook in de coalitie en in de regeringssamenstelling weerspiegeld is geraakt, omdat ‘Vlaanderen’ nu een soort Belgische macht heeft overgenomen, zij het dan met een Waalse eerste minister?’
N-VA handelt niet alleen niet naar haar eigen statuten, aldus nog Rondas, ‘ze spreekt zelfs niet eens meer zoals haar statuten zouden doen verwachten. Vele mondige partijleden hebben zelfs moeten leren hun mond te houden.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier