‘De dubbele nationaliteit is een handrem op de integratie’

‘De dubbele nationaliteit is een vrijbrief voor politieke onrust’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de aanhoudende diplomatieke spanning tussen Amsterdam en Ankara.

De waan van de dag en het spreeuwengedrag van de kwetterende kiezers bepalen meer het resultaat van een stembusgang dan de politieke programma’s, beloftes en verwezenlijkingen van de partijen. De paarse coalitie van het liberale VVD en de socialistische PvdA kon in Nederland een socio-economisch palmares voorleggen waar de regeringen van Charles Michel en Geert Bourgeois bij blozen van eigen schaamte: een staatsschuld die de helft van de onze bedraagt, een economische groei van meer dan 2%, een begrotingsoverschot en een minimale werkloosheidsgraad. De tering naar de nering zetten wordt bestraft, niet beloond. Maar Paars kwam bont en blauw uit de Nederlandse stembusslag. De VVD verloor een kwart van haar kiezers en de PvdA zelfs driekwart. Met amper 5,7% zou ze hier onder de Moerdijk zelfs flirten met de kiesdrempel.

Minister-president Mark Rutte werd gered door de gong. Hij kon zijn vege politieke lijf redden met slogans die hij ontleend had aan Geert Wilders, en met de oekaze van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan in Rotterdam. Het werd een gamechanger in de verkiezingsstrijd. Dit is een onverwachte gebeurtenis of een crisette die vlak voor de stembusgang het kiesgedrag doet kantelen, zoals de dioxinecrisis die in 1999 Verhofstadt aan de macht bracht. Niet minder dan 55% van de Nederlandse kiezers zegt dat de rel met Erdogan hun stemgedrag heeft beïnvloed.

De verkiezingsrel ontstond toen Erdogan in volle Nederlandse kiesstrijd zijn eigen ministers als campagnevoerders naar Rotterdam stuurde om zieltjes te winnen voor zijn referendum op 16 april, waardoor hij als president de macht in Turkije nog meer naar zich kan toetrekken. Niettegenstaande er een woud van schotelantennes ingeplant is in de getto’s van onze steden, en dat zelfs de terroristen tot in Timboektoe rekruteren via Facebook, Instagram, YouTube, en dito twitterkanalen, menen de Turkse campagnevoerders dat ze nog hun afgezanten per paard moeten sturen naar hun buitengebieden om zieltjes te veroveren voor hun plannen.

Nederland liep in de val en gaf inreis- en spreekverbod aan Erdogans geraffineerde opruiers. Het recht op vrije meningsuiting is echter absoluut en geldt vooral voor meningen die men niet goedkeurt. Iemand dit recht ontzeggen werkt contraproductief. Je kunt de vrije meningsuiting niet verdedigen met de inperking er van. Meetings en bijeenkomsten kunnen alleen verboden worden omdat de openbare veiligheid in het gedrang komt, maar niet om de inhoud van de retoriek. De remedie is dan erger dan de kwaal, maar het werd de reddingsboei van Rutte. De Nederlandse premier, die vorig jaar nog samen met Angela Merkel als bedelaar een dubieuze vluchtelingendeal afsloot met Erdogan, toonde dat hij nog enkele rechte wervels heeft in zijn kromme rug en ging – met het patriottische discours van Geert Wilders – vlak voor Erdogan staan. Wilders kreeg de pot en Rutte de bloemen. Hij mag een boeketje tulpen uit Amsterdam opsturen naar Ankara.

De verontwaardiging bij de Turkse gemeenschap is echter zeer selectief. De Turkse sultan lijkt gedreven door een onblusbare machtshonger, die reikt tot ver in Europa. Met de kolonisatie van mensen buiten Turkije tracht hij zijn eigen autoritaire instincten te vergoelijken door het Westen hypocrisie te verwijten, die zogezegd als nazi’s en fascisten optreden tegen zijn eigen achterban, wanneer ze zijn opruiende kiescampagne in het westen bekritiseren. De straatvechter uit Kasimpasa, een volksbuurt van Istanbul, heeft externe vijanden nodig om zijn legitimiteit te schragen en om in zijn eigen land de democratie naar de uitgang leidt.

Repressie en intimidatie

Zeven op de tien Vlaamse Turken (of is het Turkse Vlamingen) brachten in november 2015 hun stem uit op de AKP van Erdogan. Ze maken hier gebruik van hun recht op vrije meningsuiting om te stemmen op een dictator die dit recht met repressie en intimidatie in hun land van herkomst de nek omwringt. Een grootinquisiteur die 7.000 academici samen met 40.000 vermeende terroristen en politieke tegenstanders in de gevangenis gooide, en die meer dan 100.000 leraren, rechters en ambtenaren broodroofde. Ook heel wat kritische journalisten zijn al in de cel beland. Dat de Turken in eigen land bij gebrek aan een kritische pers geïntimideerd en gebrainwasht worden om hun Grote Islamitische Verlosser te steunen, is nog voor enig begrip vatbaar. Zelfs de meest intelligente vissen weten niet dat er leven is op het vasteland.

Maar dat de Turken in de Europese diaspora, die dankzij de vrije westerse pers dagelijks geïnformeerd worden over de manier van werken van hun sultan, dergelijk stemgedrag vertonen is minstens voor discussie vatbaar. Ze worden verondersteld te weten dat Erdogan in zijn streven naar een groot Ottomaans islamitisch Rijk de vrijzinnigen, de homo’s, de lesbiennes, de Güllenisten, de Armeniërs en andere Alevieten discrimineert, en een etnische oorlog voert tegen zijn eigen Koerdische bevolking. Hij misbruikt het vluchtelingenbeleid als een geladen geweer met het vizier op Europa gericht. Met zijn hysterische leugen dat de Nederlanders 8.000 moslims vermoord hebben in Srebrenica is hij zelfs gedegradeerd tot de gek van de Bosporus.

Geraffineerde ophitsing

Het echte debat ligt echter niet bij de huidige geraffineerde ophitsing met overspannen etnisch-religieuze en politieke manifestaties van Rotterdam tot in Beringen, maar bij de problematiek van de integratie en de dubbele nationaliteit. We kunnen ons afvragen of mensen die hier wonen, werken en geboren zijn, en die de Belgische nationaliteit hebben, nog het recht moeten hebben om mede de toekomst van hun land van herkomst te bepalen in het stemhokje, en omgekeerd. Het behoud van die dubbele nationaliteit werkt segregatie in de hand in plaats van integratie. Met de dubbele nationaliteit heb je geen moeder- en geen vaderland, maar is je nationale identiteit eerder een weeskind.

Voor dictators als Recep Tayyip Erdogan gaat het om de macht en de invloed van het moederland en niet om het welzijn van de migranten. Hij misbruikt ze als een vijfde colonne voor zijn eigen machtshonger. Nationalisme als exportproduct, voor een leider die liever geen assimiliatie ziet van Turken in andere Europese landen. Net die andere landen die ongerust kijken wanneer in het Turkse parlement een controversiële wet over kindhuwelijken op tafel komt.

Dubbele nationaliteit als tweesnijdend zwaard

De dubbele nationaliteit is een tweesnijdend zwaard. Waar ligt bijvoorbeeld de loyauteit van Belgisch-Turkse jongeren van de derde generatie die hun legerdienst in Turkije moeten verrichten (of afkopen), en hier hun toekomst opbouwen? Ze behouden blijkbaar een nostalgische geïdealiseerde kijk op hun voormalig thuisland en ontleden hun eigen identiteit aan hun biologische afstamming, terwijl onze Belgische Staat guller, meedogender, vrijer, veiliger en verdraagzamer is voor hen dan hun sultanaat. De dubbele nationaliteit is een handrem op de integratie.

Maar van een lang en te breed spagaat scheurt je kruis. We zouden de dubbele nationaliteit bijvoorbeeld enkel kunnen toestaan voor de lidstaten van de Europese Unie en voor landen die de democratie en de mensenrechten hoog in het vaandel voeren. Daar horen bijvoorbeeld Turkije en Marokko niet bij. Tolerantie voor intolerantie is ook lafheid. Niet Rutte maar Erdogan heeft de Nederlandse verkiezingen gewonnen. Met de oerconservatieve, homofobe, misogyne, islamitische partij DENK van Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk heeft de AKP nu zelfs drie parlementszitjes in het Haagse Binnenhof. Europa kan terug eventjes verblind en verdoofd adem halen, tot de volgende oekaze in Parijs of in Berlijn.