‘Het is merkwaardig dat de vrouwen die hier in de jaren 60 succesvol tegen de katholieke kerk gestreden hebben voor seksuele en vestimentaire vrijheid, nu de genderapartheid, de seksuele onderdanigheid en de schaamtecultuur van de islam verdedigen’, schrijft Jean-Marie Dedecker.
In september liggen onze stranden er al terug verlaten bij. Senioren slenteren over de zeedijk en in de sociale vakantiehuizen zijn de joelende kinderen vervangen door busladingen mindervaliden. De traditionele nazomer van de kustcommerce, rollatorvakantie in de najaarszon.
Vele handelaars denken al aan uitzonnen in Benidorm. Een paar weken eerder was het nog dertig graden warm onder bakkende zonnestralen. Het strand lag vol puffende zonnekloppers. Daartussen een familie uit Tsjetsjenië. De mannen in zwemslip en de vrouwen van kop tot teen zedig bedekt en gesluierd in woestijntextiel. De boerkini, de islamitische garderobe voor zwemgenot is voor hen een nog veel te dure Coco Chanel. Dan maar baden in de branding in een vergelijkbare vestimentaire outfit, en drogen in het mulle zand. De belle époque van Leopold II terug op het netvlies.
Boerkini: ‘Is het niet vreemd dat progressieven vandaag religieus fundamentalisme verdedigen?’
Alleen droegen de mannen toen ook een zedige Ensor-maillot, een gevangenisplunje met bermuda-bilsnit. Wufte deernen met kant geweven pofbroeken en dito mouwen mochten toen enkel pootjebaden in de zedige beschutting en de schaduw van een aangerolde badkar. Bon chic, bon genre. Tsjetsjeense islamitische vrouwen hebben op honderd jaar tijd blijkbaar nog geen millimeter textiel of genot gewonnen. De westerse beschaving ligt plots een meter onder de zeespiegel, en de emancipatie van de vrouw op de bodem van de oceaan. We kijken politiek correct weg, want godsdienstvrijheid primeert op vrouwenrechten. Tunnelvisie van cultuurrelativisten. Als je je identiteit laat afhangen van een stuk stof komen er vodden van.
Westerse verworvenheden in de uitverkoop
In haar existentiële angst om kiezers te verliezen aan het Vlaams Belang stond de N-VA door een boerkiniverbod met de zwembroek op de knieën en met de billen bloot. Gans politiek correct Vlaanderen kroop verkrampt in de pen. Dat onze waarden echt niet bedreigd worden door een pinguinpakje is verdedigbaar, maar dat onze westerse verworvenheden al jaren in de uitverkoop worden gezet om religieuze lange tenen te vermijden, blijft een aanrollende golf van ergernis. Van aparte bad uurtjes tot de eis van vrouwelijke redders in zwembaden, relieken van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. Als men dan een waterval maakt van de druppel die de emmer doet overlopen, dreigt men te vergeten hoe de emmer is vol gelopen.
De boerkini in de openbare ruimte verbieden is een badlengte te ver. Iedereen heeft recht op zijn of haar kledingkeuze. Maar verbied het haaienpak en het wordt gedragen als de vlag van de islam, een aanval op de godsdienstvrijheid en een tactisch wapen in de kruistocht tegen de moderniteit. Een roedel relnichten en roeptoeters staat dan onmiddellijk op de barricade. De kledijcode wordt dan een uitdagend religieus statement. Onze tolerantiedrempel wordt dan voor de zoveelste keer provocerend afgetast door lui die langzaamaan alle terreinen van ons sociale leven trachten te veroveren. De strijd van de gelovige voor wie de religie een staatszaak is in plaats van een privézaak.
‘In een opbod van religieus fanatisme gaan mensen die tegen de westerse waarden gekant zijn, zich vestimentair en sociaal isoleren als uiting van onbehagen, onvrede en ongenoegen.’
De islamitische kledijcode heeft voor velen al lang zijn oorspronkelijk doel, een uiterlijk kenmerk van vroomheid, overstegen. Het is meer dan een fetisj voor pubers op zoek naar hun identiteit of een vrouwelijk recht op eigenheid. In een opbod van religieus fanatisme gaan mensen die tegen de westerse waarden gekant zijn, zich vestimentair en sociaal isoleren als uiting van onbehagen, onvrede en ongenoegen.
Lappen stof als signaal dat je met je rug naar de maatschappij wil leven. De dresscode beperkt zich niet tot de hidjabs, nikabs, en boerka’s van de verdrukte vrouwen. Djellaba’s, soepjurken en zelfs te korte lange broeken behoren ook tot de revolutionaire battledress van bebaarde jongeren. In zijn boek ‘Qu’est-ce que le salafisme’ schrijft Bernard Rougier hoe salafisten en andere scherpslijpers van het fundamentele conservatieve wahabisme, hun lange broeken kort moeten dragen om de aanraking met stofdeeltjes van de straat te vermijden, en omdat Mohammed vond dat pantalons die over de grond slepen tekens van hoogmoed zijn.
Onderbroeken
Met dergelijke werkkiel koop je hier een abonnement in de bijstand. De mannelijke zwembroek volgens de islamcode is een short, van de navel tot de knieën, om de “onvolkomenheid” van de man te bedekken. Toen enkele ettertjes een paar jaren terug het openluchtzwembad van Hofstade onveilig maakten, kwam iemand op het idee om shorts te verbieden. Godvrezendheid heeft ook zijn voordelen. De “kutmarokkaantjes” bleven weg van de waterlijn. Van de versluiering van misnoegde geesten zakt mijn westerse broek af.
‘Merkwaardig genoeg zijn sommige onderdrukte vrouwen nog de hardste verdedigers van de waarden die hen onderdrukken. Alsof een gevangene het recht opeist om opgesloten te mogen blijven.’
De vrije keuze is meer dan het recht hebben om te kiezen wiens slaaf men wil zijn. Er is immers geen vrije keuze voor hen die geklemd zitten tussen de hamer van een goddelijke dwingeland, die blijkbaar beschaamd is voor de helft van zijn schepping, en het aambeeld van een archaïsche discriminerende cultuur. Vrije keuze is inherent aan gelijkwaardigheid. In een religie waarin de vrouwen gereduceerd zijn tot zoontjesfabriek en aanstootgevend lustobject, is gendergelijkheid nog een vloek.
Merkwaardig genoeg zijn sommige onderdrukte vrouwen nog de hardste verdedigers van de waarden die hen onderdrukken. Alsof een gevangene het recht opeist om opgesloten te mogen blijven. Het boerkaverbod kwam er ook niet op basis van vrouwenrechten, maar op basis van het feit dat je gezicht altijd herkenbaar moet zijn. Nuffige linksmeisjes verheerlijken liever de slachtofferrol, dan hun nichten te bevrijden uit hun religieuze gevangenis van textiel. Vluchtgedrag uit identiteitschaamte.
Kettingen van een antiliberale cultuur
De emancipatorische klok wordt telkens weer op nul gezet. Het is merkwaardig dat onze eigen suffragettes, dochters van Dolle Mina’s die in de jaren 60 succesvol tegen de katholieke kerk gestreden hebben voor seksuele en vestimentaire vrijheid, nu de genderapartheid, de seksuele onderdanigheid en de schaamtecultuur van de islam verdedigen. Het is een anachronisme dat de progressieve voorstanders van de boerkini in wezen de hardnekkigste verdedigers zijn van het religieus conservatieve fundamentalisme. Of hoe het liberaal principe van de individuele vrijheid wordt misbruikt om de kettingen van een antiliberale cultuur in stand te houden.
Als er een reliegek onder het roepen van Allahu akbar eerst een 80 tal mensen dodelijk van de zeedijk maait, moet je niet verwonderd zijn dat de bevolking van Nice getraumatiseerd huivert bij Allahs symboolkleding op het strand. Of zoals vrouwenrechtenactiviste Darai Safai het onlangs verwoordde in De Morgen. “De boerkini is geen achterpoortje om meer vrouwen naar het zwembad of het strand te krijgen, maar een sterk signaal van de verspreiding van het extreme islamisme in onze maatschappij.” Een wijze dame.
Het Schaduwparlement van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier