‘Als Le Pen en Mélenchon samen de tweede ronde halen annuleer ik mijn vakantie naar het zuiden’

‘Er is nog hoop in Frankrijks bange dagen, maar als Le Pen en Mélenchon samen de tweede ronde halen annuleer ik mijn vakantie naar het zuiden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de Franse presidentsverkiezignen.

Morgen zijn er verkiezingen bij onze zuiderburen. Jean-Luc Mélenchon, een extreem-linkse trotskist en soixante-huitard, loopt mee in de kopgroep van de elf kandidaten voor de presidentiële afvallingsrace naar het Elysée. Wat de oubollige 67-jarige socialist Jeremy Corbyn was voor Groot-Brittannië, en de 75-jarige Bernie Sanders bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen, is de 66-jarige Mélenchon voor links Frankrijk. Zijn partij La France Insoumise of het Frankrijk dat zich niet onderwerpt is eigenlijk een oud communistisch relict. Pensioengerechtigd op je zestigste, een knuffelend migratiebeleid, een 32-urige werkweek, een royaal uitkerings- en een protectionistisch economisch beleid, een fors minimumloon, en zes weken vakantie voor elke werknemer. Dit communistisch feestje zal zo’n 12% van het BBP kosten of 270 miljard euro, te financieren met o.a. een belastingtarief van 100% op alle inkomens boven de 400.000 euro. De NAVO moet voor Mélenchon ook uit de Franse kazematten en de EU moet gedeeltelijk op de schop.

Met zijn Planification écologique belooft hij zelfs een miljoen nieuwe banen te scheppen en maaide hij zo het groene gras voor de voeten weg van Yannick Jadot van Ecolo. Van de weeromstuit ging Jadot de PS-er Benoît Hamon steunen. Wie denkt dat Mélanchon wegens de kolder in de kop op een ezel uit Parijs zou gejaagd worden voor het onteigenen van elke welstellende stokbroodeter, heeft het verkeerd voor. Zijn niets ontziend compromisloos links discours beroert de jongeren meer dan de afgezaagde riedels van de Franse Parti Socialiste. Mélenchon is het ideologisch broertje van ons eigen olijke PVDA-PTB-duo Raoul Hedebouw & Peter Mertens, en dat zijn volgens mij wolven in schapenwol.

‘Absolute catastrofe?’

Marine Le Pen van het Front National is in wezen hun zusje. Haar economisch discours is een doorslagje van de extreem-linkse struikrovers met hun nationalisaties van bedrijven en fiscale onteigening van goedverdieners. Ze hoort eigenlijk enkel in de extreemrechtse hoek thuis wegens haar islamofobisch migranten- en vreemdelingendiscours en haar ethisch conservatisme. Het economisch programma van Mélenchon en Le Pen is zo gelijklopend dat Pierre Gattaz, baas der bazen bij de Franse werkgeversfederatie Medef waarschuwt voor een “absolute catastrofe.” De pest en de cholera aan weerszijden van het politieke spectrum.

Blamage van Hollande

De doodsreutel van de PS galmt al over de Place De la Bastille. Valt morgen, 23 april, het mes van de electorale guillotine voor Benoît Hamon? Met een afgezaagd verbindingsdiscours en de belofte van het onhaalbaar basisinkomen, kon hij de blamage van het socialistisch bewind van kameraad François Hollande niet keren. Het rode onderdeurtje, wiens populariteit gezakt was tot een schamele 4%, was zelfs te laf om zich aan de kiezer aan te bieden voor een tweede presidentiële ambtstermijn. Uniek in de geschiedenis van de Franse Vijfde Republiek.” Après nous le déluge“.

Voor Hamon rest nog de verwaterde steun van de kaviaarsocialisten, de Franse Bourgeois-Bohémiens, in hun Parijse lofts.

Woestijn van valse beloften

Wat de Rust & Bible Belt is voor Amerika, zijn de armtierige bekkens vol industriële archeologie voor Frankrijk. De arbeiders en de lagere middenklasse, kortom het gewone volk doolt er woedend rond in de woestijn van valse en van niet-gehouden beloften. In haar boek ” De Ontredderde Republiek” citeert journaliste Mia Doornaert Henri Queuille. Deze Franse huisarts was tussen 1924 en 1958 dertigmaal minister, meestal van landbouw en zelfs driemaal premier, met een record in kortstondigheid, één keer nauwelijks drie dagen (van 2 tot 4 juli 1950). Henri zei met sarcastische boerenwijsheid “dat beloften alleen diegenen verbinden die er naar luisteren.” l’Histoire se répète toujours.

Franse chronische ziekte

De enige kandidaat met een doordesemd liberaal socio-economisch programma is François Fillon van les Républicains: een inkrimping van 500.000 banen bij het legioen van 5,6 miljoen staatsambtenaren, de werkweek van 35 uren op de schop, de schaar in de archaïsche vakbonden en een streng migratiebeleid. Hij vertrok in polepositie in de presidentiële race maar werd door het satirisch weekblad Le Canard Enchainé gefileerd en geketend tot het lamste en het lelijkste eendje in het verkiezingswak. Enkele gesponsorde krijtstreeppakken en Penelopegate werkten even vernietigend voor Fillon als e-mailgate voor Hillary Clinton. De kasteelheer van het Chateau de Beaucé aan de Sarthe kende het verschil niet tussen het gezinsbudget en de staatskas. Net zoals een 130-tal andere Franse volksvertegenwoordigers en senatoren plaatste hij zijn familie op de parlementaire loonlijst. Eigen Volk eerst. Een Franse chronische ziekte.

Ook Alain Juppé werd voor dergelijke praktijken door de Canard Enchainé al gekortwiekt op zijn vlucht naar de hoogste macht. Sedert het bewind van Giscard d’ Estaing en François Mitterrand zijn nagenoeg alle Franse presidenten in opspraak gekomen voor financieel gesjoemel. Het lijkt wel in het DNA te zitten van de Franse regenten, allen opgeleid als énarque en polytechnicien in elitescholen en losgeslagen van de werkelijkheid. Zonnekoningen in het diepste van hun verlangens.

Opportunistisch dwaallicht

Emmanuel Macron, ex-socialist en nu links-liberaal, is de gedoodverfde favoriet voor het presidentiële ambt. In wezen is hij een opportunistisch dwaallicht in de politieke warwinkel. Hij heeft geen partij, maar een beweging, En Marche, afwisselend marcherend en huppelend op het linker- of het rechterbeen. In zijn ideologische grabbelton zijn de begrippen links en rechts alleen in zijn verkeersprogramma herkenbare begrippen. Net zoals Guy Verhofstadt toen hij, eenmaal aan de macht, zijn eigen liberale gedachtegoed en marche naar de uitgang verloochende, waggelend van links naar rechts. Macron kan dit spagaat echter aanhouden tot in het Elysée omdat hij in de tweede verkiezingsronde zal kunnen rekenen op een bonte coalitie van losers met als enig cement de haat tegen Le Pen. “On gagne et puis on verra bien“.

” De politiek bestaat er niet in problemen op te lossen, maar de mensen te doen zwijgen die de problemen opwerpen” zou Le petit père Queuille zeggen.

Le Pen haalt het niet in de tweede ronde: het democratisch wangedrocht van het duaal kiessysteem van één tegen allen wordt voor haar een onoverbrugbare barricade. Marine op de schoot bij Poetin en de angst voor een Frexit doen de rest. Het commentariaat van de elitepers zal dan opgelucht ademhalen, terwijl de woede van haar achterban onderhuids zal blijven borrelen. De onmacht van de citoyens, de slachtoffers van de globalisering, die hun land terug willen en de ongebreidelde immigratie willen afstoppen. Lui, die genoeg hebben van moslims die hun godsdienst als een identiteit zien in het land van de laïcité. Maar ook brave en apolitieke huisvaders, die veilige wijken willen, bescherming tegen terreur, respect voor hun cultuur, en genoeg hebben van hun hautaine bestuurders.

“Er is geen probleem dat uiteindelijk niet vanzelf verdwijnt bij ontstentenis van een oplossing” zou Henri Queuille zeggen. Er is nog hoop in Frankrijks bange dagen, maar als Le Pen en Mélanchon samen de tweede ronde halen annuleer ik mijn vakantie naar het zuiden. Je kunt toch geen pétanque spelen en pastis drinken op een economisch en ideologisch kerkhof.

Of is die tweede ronde alsnog voor Fillon, dankzij de zoveelste kruitdampen op de Champs Elysées, op de drempel van zijn kleermaker, Marks & Spencer ?